Adam gibi adam olanlar nereye, niçin koşmaları gerektiğini bilirler. Adam olmayanları da koşturucuları, dizgini başkalarının elinde istediği yana ve yöne atlar gibi koştururlar. Anadolunun nereye koştuğuna gelince: çiftini çubuğunu bırakarak, tarlalasını- tabarını da musevilere, araplara, rastgele yabancılara satarak büyüklü küçüklü tüm şehirlerin varoşlarına, gözleri kararmış, amaçlarını şaşırmış halde koşuyorlar. Umutvar olduğumuz anadolumuzun da dizlerini dermansızlık ve romatizmal hastalıklar sarmış, sanırım istese de koşamaz artık. Çünkü kırmızı mercimeği Kanada dan, buğdayı, kuveytve katardan, cevizi - ince kuru üzümleri kırgızitan ve tükmenistandan, pirinci de zaten çinden ve vietnamdan ithal ediyoruz.

Eksik olmasın ve bin yaşasın bizim kapitalist sermayedarlarımız, onlarca çeşit peynir ve diğer tüketim ürünleriyle market raflarımızı dolduruyor, İtalyan çimi, çiçeği ve kansorejen tropik iklim ağaç ve fideleriyle park ve bahçelerimizi donatıp gözlerimizi de bir güzel boyuyorlar.

Değerli dost ne gerek kaldı ki anadolu sığırına, toprağında yetişen tarım ürünlerine, şeker pancarına, mısırına, limonuna ve muzuna. Acaba Anadoluya gerek kaldı mı, anadolunun nereye ve ne yana koştuğu varoşları , salaş kafeteryaları, makdonalstları dolduran anadolu insanlarının umrunda mı?

Tüm farkındalığını kaybeden bir toplumun koştuğu yönler ve yollarında artık bir önemi kalmadı. Çünkü amaçsız kör koşulardan hiç de düzeyli sonuç ve dereceler sağlanamaz.

Yaşasın ... özgür ve her zaman eğemen kapitalist rejimimiz. O bize hangi yöne, hangi ritim ve ivmelerle koşmamız gerektiğni emreder, bizler de şak diye hızla finişle kalkarız.

Kutlarım yetkin kaleminizi çokça saygılarımla.Kemal Polat