ÇOĞALDIKÇA YAZDIRIYORSUN
Geceleri geliyorsun aklıma. En çok geceleri acıyor canım. Daha çok gece yazdığım için mi geliyorsun aklıma yoksa aklıma gece geldiğin için mi daha çok yazıyorum seni bilmiyorum ama en çok içimin kanadığı saatler bu vakitler. Aklımda anıların dağınıklığını toplamakla geçiyor sabaha dek uzayan geceler…
Hepsini yan yana getirdiğimdeyse başlıyorum yazmaya. Yazdıkça çoğalıyorsun çoğaldıkça yazdırıyorsun. Ne zaman bitecek bu yazmalarım? Bitsin istemiyorum. Bildiğim tek şey bana geri dönünceye kadar seni yazmaktan vazgeçmeyeceğim. Ben geçsem kalem durmaz, kalem dursa sayfalar savrulur rüzgâr durmaz
Dilimde sustuklarımın parmaklarımdan akması bir nebze olsa kalbimin ortasında ki yangını hafifletebiliyor. Bir nebze olsun hafifliyor o kocaman gidişinin boşluğa düşen sancısı. Sana olan özlemim bedenimin uykuyla olan savaşının mağlubiyetine kadar sürüyor.
Gözlerime vuran bakışlarının ışığında yüzünü çizerek anlatıyorum sensizliği. Bu benim üzerimi çizişin gibi değil ben satırların altını çizerek yazıyorum seni. Her kelimemin hasret kokan cümle sonuna özledim diyorum. Altını çiziyorum her satırın ve altını çizerek yazıyorum sana olan sevgimi. Sensizlikten ölüp ölüp dirildiğimi. Oysa sen üstümü çizerek yazdın beni. Ah be sevgili, hiç haberin olmadı ölüme terk edip gidişinden beni...
’’Ben altını çizerek yaşarken aşkı, sen üstümü çizerek bıraktın gözleri yaşlı…’’