Nedir en büyük mutluluk,
İnsanın belkide ömrü boyunca tat alamayacağı büyük bir aşk mı ? Ya da ömrü boyunca bir kez yaşayacağı platonik bir sevda mı ? Yoksa kısa sürede olsa sevip kendi de sevildiğini sandığı bir mutluluk mu ?
Bir insan düşünün uzun yıllar mutsuz ve sevgisiz bir hayat sürmüş. Büyük ve onurlu bir yaşam mücadelesinde buluşmuş. Gün gelmiş sevmiş, sevildiğini düşünmüş, bir aşkın ortasında bulmuş kendini. Güzel günler yaşamış,yaşatmış ve gelecek için hayaller kurmuş. Gün olmuş gülmüş, gün olmuş hasret çekmiş, sabretmiş, gün olmuş yanaklarından gözyaşları süzülmüş. Yüreğinin hiç çarpmadığını sandığı bir anda içinde bir güvercinin kanat çırptığını hissetmiş. Kır düşen saçlarına aldırış etmeden sevmiş, inanmış, güvenmiş, mücadele etmiş tüm zorluklara rağmen, fedakarlıklarda bulunmuş gelecek adına, sevdası adına..
Ve gün gelmiş yine fedakarlık zamanının kendine geldiğini hissetmiş. Sevdasını yüreğinin en derinlerinde saklayıp sevdiğinin mutluluğu için ondan uzaklaşmış. Bir fırsat tanımış belkide önünü açmış, engeli kaldırmış,özgür bırakmış. Beklediği belkide sevdiğinin elini bırakmaması , birlikte mücadele etmesi olur diye düşünmüş..
Yıllarca sevdiğini sandığı ve sevdiğini söyleyen insan, 40 gün içinde bu imandan uzaklaşıp başka bir limana demir atmış. Mutluluk şarkıları söylemeye başlamış. Mutluluk pozları vermiş. O artık başka denizlere yelken açmış..
İşte o zaman derinlerde sakladığı sevdası önce midesine, beynine , sonrasında da
yüreğine derin yaralar açmış. Kanayan yara hiç durmadan acı vermeye devam etmiş. Ne şişedeki mey, ne de içine çekilen nefesteki sigaranın dumanı bu yara merhem olmuş. Maziden anılar ve hatıralar silinse de her zaman hatırlanacak bir şeyler kalmış. Ve yara kapanmadan büyümeye devam etmiş. Taki yüreğin atışı durana, nefes kesilene kadar..