Bazen kötü olmak isterim,belkide kötüyümdür.Kötü olsamda kimsenin kalbini zedeleyecek kötülüklerimin oldugunu düşünmüyorum.Ben
öyle bir kötü olmak isterim ki;nereye gidersem gideyim arkamdan beni düşünecek hiç kimsenin olmadıgı kadar kötü olmak.İnsanlar
ölümüme hiç bir duygu harmanına girmemeli.öyle bir kötü olmak iserim ki;ölümüm-ölüm diye adlandırılmasın.geberdi desinler,hak etti
desinler.İşte bu kadar çok seviyorum kötü olmayı,hemde ölürcesine.Arkamdan ne bir dua nede bir agıt yakılsın isterim.Kötü olmak
isterim;hiç bir çocugun canını yakmadan.Öyle bir kötü düşünün hiç bir çocuga zararı olmayan.Kötü oldugum kadar çocuklar tarafındanda
sevilmeyi isterim.bana kollarını açıp işte şu kadar büyüklükte seviyorum desinler bana.Bana öpücükleri para karşılında veren
çocukar tarafından sevilmeyi isterim.Galiba çok şey istiyorum hayattan,hem çok kötü olmak aynı zamanda da çocuklar tarafından
çok sevilmeyi.Çocuk bilmez ölümü;ölümümü oyunla karşılarlar,muazzam bir şekilde.İşte bende ölümün tek sevdigim yönü budur.Kötü
olmak istememin belkide sebebini anlamışsınızdır.Ölüm ansızın geliyor,kefen hazırlanmadan.Çocuklarlan vedalaşmadan.Son bir kez
bir çicegi kendinden geçercesine koklamadan.Ve hiç bir insan bu ölüme hazır degildir.Bir annenin ölüm agıdına şahit olmak ölümün
kalpte her gözyaşı kadar yakarcasına tekrarlamasıdır.Kimse hazır degildir ölüme;ne işi başından aşkın alın teriyle çalışan babanın nede
nede elleri gömlegini yıkamaktan nasırlaşan annenin.Öyle bir öleyim ki;ölünün tanımını çocuk anlatsın.