Bir demli çay içseydik karşılıklı, hafif de rüzgar olsaydı. Şöyle güzel güzel saçlarımızı okşarcasına. Ben diye söze başlasam, laflar boğazıma düğümlenmese ;Hep resimlerine bakarak çay içerdim ya bu sefer canlı kanlı karşımda dursan ,siyah saçların yana dönse kırmızı kazağında ne güzel yakışırdı.Yine öyle efsunlu baksan;Beni benden alırcasına ,demden deme düşürürcesine.Takılmasa peşimize umutsuzluk ,dertlerimiz de yalnız bıraksa.İçimizde bir sıkıntı da olmasa.Gönlümüzce bir gün geçirsek.Aşk diyarında mutluluklar ülkesinde yol alsak.Sen peri kızı olsan zaten bu güzellikle de sana en çok bu yakışırdı.

Aklımızdan geçenlerin aklımızda kalmayacağı düşüncelerin bizi sarmayacağı,aksiliklerin peşimize takılmayacağı bir yerlerde olsak .Bakışlardan anlam çıkarmadan her tavrı hareketi defalarca yorumlamadan anlaşsak.Kalp gözümüz açılsa konuşmaya bir gerek kalmasa ,sükutumuz bile birer cevap ,heyecan olsa ne güzel olur.Ama bütün bunlar olur mu?Biz mutlu olur muyuz?Bir gün belki demekten vazgeçer miyiz bir muamma.Karıncaların sesini duyan bizi de duyar deyip avunmaya,teselliye devam mı ederiz yoksa aradıklarımızı bulur muyuz asıl ve mühim olan büyük muamma bu işte.