Vazgeçme sebebim içimde çırpındığı anda uzak hissettim kendimi sana.Olmasa bile umutlarımı yükledim bedenimin herbir yanına.Sonra bekleyip durdum öylece.
Güneşimi seyrettim.Birden gökyüzüne dokunmak geldi içimden.Tutabilmek güneşi.Kaybolup,eriyip gitmek öylece.İşte ozaman biterdi bendeki arayış,ozaman sonlanırdı usulca.Hayallerim gerçek olmuyormuşcasına varolsada, umutlarım var benim.
Kapıyı açtığımda odamdan içeri girebilecek,yaşantıma işleyip,beni değiştirecek.
Hepsini büsbütün büyüttüm içimde.Kitaplarımın arasında sakladım,kuru gül misali.
Kurumuş yapraklar birleşip sonsuzluktan daha uzak bir yol açtılar yüreğime.
Kimisi vardı,kimiside yoktu.Aslında dur bir saniye,beklenen umutlar var.Elbet onlarda birer kelebek misali uçup,bendeki benliğe konacaklar.Mutluluk kapısı fazla aralanmasada düşlerimin kapısı sonuna kadar aralık kalacaktı.
Güneş yine batıyor,sanki daha fazla kalamam der gibi.Yaşama hevesi birkez daha kırılsada,başımı kaldırıp o yıldızların parıltısındaki güzelliği görünce,umutlarıma yenilerini ekleme hevesiyle dünya gibi boş bir boşluğa geri dönmek üzere yola çıkıyorum.