Sevmek insanın belki de en emin olduğu duygusudur. Sevildiğinden emin olamadığı kadar. Tabi ki en güzel duygu insanın karşılıklı sevip sevildiğini anladığı andır. Bunu hayatı boyunca yaşamayan insanların olduğunu bilmesi gibi. Özlendiğini bilmesi, özlemesi, sabretmesi, gelecek için planlar yapması, giyilen gelinlikler, takılan yüzükler, gezilen tarihi mekanlar ve kız kulesinde yapılan teklif, boğaz turları, yenen yemekler, yaşanan güzel günler, paylaşılan güzel anlar, sabahlanan geceler, kurulan hayaller , sevdiğin için yaşam tarzını değiştirmeye çalışması, bir şeyleri değiştirmek için mücadele etmesi, tasarrufta bulunması, sevdiği için hediyeler alması, attığı adıma dikkat ederek sevdiğinin üzülmemesi için çaba göstermesi, her yerde onu hissetmesi, dağda,denizde, yağan kar altında, yağmurda ıslandığında, toprağın kokusunda, gök kuşağının altında, her şeyi onunla planlaması, yediği lokmada, içtiği suda, baktığı her yerde onu görmesi, kendinden fedakarlıkta bulunması, ilk defa birini sevip bunu ona defalarca söylemenin mutluluğu...
Haykırmak için sabırsızlandığı bir anda daha ilk ayrılığın üstünden 40 gün geçmeden aranılıp sevdiğinden başkası ile evlendiği duyması ile yıkılması, midesine kramplar girmesi, içinin kanaması, başka bir eli tutmasını, başka bir bedene dokunmasını , başka birini bu kadar kısa bir sürede kabullenmenin zorluğu. Akıldan geçen acabalar .7 yıl bırakıldıktan sonra yakılan ilk sigara dumanının içine çekilmesindeki ve gözlerinden dökülen yaşların dudaklardan süzülen damlacıkların yürekte bıraktığı izler eşliğinde içilen kadehler ve bundan sonra ki yaşamda alınan yalnızlık kararı..