Her şey çok güzeldi aslında. Güneşi gölgelemesiydi bulutlar, çiçekler koparılmasaydı dalından, öldürülmeseydi çocuklar, ağlatılmasaydı kadınlar.
Her şey çok güzeldi.



Ne zaman acıyı tattı insan acımasız kesildi şarkılar. Kalbi köreltti akıl aklı çürüttü aşklar.
Biten insandı, yiten insandı.

Bir günbatımı şarkısı çaldı uzaklardan. Dağların ardında kalmış bir adamdı söyleyen. Notalarını çıkardı müzisyenler, şiirler yazıldı üstüne.

Sonra sesi kesildi söyleyenlerin. Uzaklara, dönülmeyen yolculuklar başladı. Dağlar dizildi aralara.Karlar döşedi tepeleri.
Ne zaman o türküyü dinlesem acı tütüyor içimde, kor olmuş bir uykusuzluk.

Sözcüklerim azalsa da söylenecek, ölüme meydan okuyarak sonsuzluğa bırakacağım. Sonra yerime yenileri gelecek. Yarım bıraktığım şiirleri tamamlayacaklar.
Yaktığım öyküleri oynayacaklar çocuk parklarında.
Ben hep çocuk kaldım.Sona bir adım yaklaşan bedenimle zıtlaşarak. Ağırlığı bedenimi yoran bir işkenceydi yaşamak, alıştım.
Garip bir sızı var...
Bir hasret, izleri silinmeyen bir özlem.
Yaşadığımı duyumsatan kalp atışlarımı dinliyorum. Ne kadar tutarsızlar.
Elimi yaklaştırıyorum, kabuk bağlamış.

Orası acıyor.

Hesabını bilemeyen adamların, bıçak izlerini taşıyor.
Her gün defterime yazılmış yazgımı okuyorum.
Hiçbir zaman, affetmeyeceğim biliyorum,
biliyorum...


Van Gölü bugün o türküyü söylüyor içten içe.
Gözlerimi kapatmış onu dinliyorum.


Nuray KAÇAN


VAN-2015