Geç anladım.Bilememişim ne doğru,ne yanlış? Fırtınanın oradan oaraya sürüklediği bir sandal misali yaşamışım hayatın içinde bunca sene...
Artık bazı şeylerin farkında olmam neyi değiştirir bilemiyorum.Farkındayım, bugunkü düşüncelerim yaşanmışa fayda sağlamayacak.
Ya gelecek...Akıllandım mı artık, düşer miyim ki halen boşluğa, elimden tutanım olmayacağını bile bile yürür müyüm çamurda?
Zannediyorumki artık akıllandım.Evet, acının her çeşidini yaşattı bana, beni sürükleyen o fırtına...
Değişmek istemezdim, daha kalem elimden düşmeden satırlarımda kaybettiğim masumiyetimin acısı düştü yüregime.Ne vardı ki onca fenalıklar olmasaydı, bizde kaybolmasaydık. Açıldığımız denizlerde güle oynaya yol alsaydık.Tadı kalmadı hiçbir şeyin, gülüşler bile yitirdi samimiyetini, heyecan vermez oldu hayaller...
*Kaybedince anlıyor insan. Meğer güven duygusu ne çok yer kaplamış mutlulukta...
Mutluluk;bu kelimenin içi şimdi koskoca bir oyuk!