Henüz on üç veya on dört
yaşlarındaydım. Edebiyata dair bir
merak, bir heves, bir tutku vardı
içimde.Yazar olmak, edebiyat ile
dünyayı değiştirmek süslerdi
çocukluk düşlerimi.
Kitaplarla kalkar, kitaplarla
otururdum. Kitaplar her şeyimdi.
Kalemimden dökülen satırlar, en
büyük sırdaşım olurdu uzun kış
gecelerinde. Kitaplarla içim kıpır
kıpırdı dört mevsim.
Kitap bile yazmaya kalkıştım o
masum çocukluğumla. Yaşıtlarımdan
farklıydı düşlerim.
İki üç yılım yazmak ve okumakla
geçti.
Yazdıklarımı birkaç büyüğüme
okuttum büyük bir heyecanla.
Onlardan beni desteklemelerini ve
eksiklerimi tamamlamalarını
istemiştim tüm benliğimle. Fakat
beklentilerimin aksine, yerden yere
vurmuşlardı beni. "Bildik hikayeler
daha farklı yazmalısın sen.’’
demişlerdi aşağı yukarı. Ayrıca ’Sen
kim, yazmak kim?"diye de hevesimi
kırmışlardı. Can alıcı ve yapıcı
olmayan eleştirilerini hak edecek
kadar kötü yazmıyordum halbuki. Hak
etseydim bile çocukluğuma verip beni
cesaretlendirmeleri gerekiyordu o
zamanlarda.
O günden sonra soğudum
edebiyattan... soğudum beni kendime
getiren mısralardan... soğudum mana
yüklü kalemimden. Yıllarca kalemi
elime almaktan korktum. Uzak
durdum edebiyattın dostluğundan.
Yıllar geçtikçe yazmanın acısı içimde
derin bir yara olarak kaldı. Her
okuduğum ve gördüğüm satırlar
karşısında iç geçirdim. Bana ait
satırlarımın olmamasına üzüntüyle
geçti diğer yıllarım.
Yakın bir zamanda bu ayrılık mevsimi
çok uzadı dedim kendi kendime ve
sarıldım kalemime yeniden, büyük bir
aşkla. Ve acımasız eleştirileri göz
ardı edecek kadar cesaretliyim
artık.
Ayrıca beni yönlendiren ve edebiyata
ısınmamı tekrar sağlayan Sayın
Meselci’ye teşekkür ederim.
HEVİ DAR
10 Şubat 2015,