Biraz soğuk bir gece kışın verdiği evhamla nefes nefese başladım seni yazmaya,
Ruhum bir çocuğun sevinci gibi pır pır şimdi ,
Nasıl der eskiler yaşanacak mutlu günler var sabır edin ey evlatlar.
Bırakılan yarım kalan hayatları toparlamaya çalıştığımız günlerdi belki de
Umudumuzu yitirmeden devam ettik gündüz yürüyüşlerimize,
Daha çok ders aldık bile isteye aşka daldık çıktık.

Yollar mıydı bizi biz yapan yoksa tabloya bakış açımız yanlış mı ?
Sevilmenin verdiği o şahane duyguyu yaşıyoruz an be an .
Yokluk görmek istemediğimiz hayaller biriktiriyoruz ,
Ciğerlere dolduruyoruz hissederek ,tadını dilimiz de bir çileliğin mayhoş tatlı tadı gibi yaşıyoruz.

Bir aslan ağzı çiçeği hayatı değiştiren,sonra güneşler gözler de beliren,
Dudak izi nefes nefese alınmayı unutulan buseler.
Birikiyoruz karşılıklı ama kötü isler ama iyi izlenimler,
Sonuç da herşey kısmet değil miydi ?

Bir insana böylesi doymak ve hiç doymak istememek nasıl tarif edilirdi?
Çok sorularla boğmadan sevdayı kaleme soluk verilmeli,
Özlemin gösterdiği kimliksiz gelişler değiştirdi beni,
Beni ben yapan hava,Beni ben yapan nefes şimdi ılık.

Siyah beyaz renklerim değişmeye yüz tuttular ,
Turuncunun ve sarının hatta mavinin bile olduğunu gördüm yüzün de,
Melisa desem değil ,Kayısı desem hiç değil nasıl bir koku burnumu titreten ,
Özlemin ellerim de isli çocukluğum ,renkleniyor ömrüm gözlerin de...