Geç kalmalarıma alışamadım.Yıllarca hep bir yere,birilerine,bir şeylere geç kaldım.Fakat bir türlü alışamadım,hep pişman oldum her defasında yeniden pişman oldum ama ben yinede alışamadım.Çocukken mahalle maçlarında hep gole geç kaldım yedeğe düştüm,ergenliğimde sınavlara okuluma geç kaldım hayattan yenik düştüm, şimdilerde ise büyümeye geç kalıyorum sevdalarda yenik düşüyorum.Bedenim kendini tüketirken çocukluğumdan kalma tasolarımla,misketlerimle kaldım onalara sığındım.Sanırım bir türlü yetişemedim gençliğime geç kaldım bu kez de.

Sahi insan neden hep yalanlara sarılır.Sebebini bilmiyorum ama bende kendime söylediğim yalanlarıma sarılıyorum. Ya da insanlar aslında yalanlara sarılmıyor bak bu yalanı da kendim uydurup sarıldım.Belki bi kolaylık, belki bir sebep bulamayışlarım yada sürekli kendimi kandırarak büyümemdir.Anneme sarılmaya alışmışken kucaktan düşmüşlüğümle kime sarıldıysam hep onlarda bana sarıldı.İyi yanı bu ya sarılacak birilerini buldum ya da ben öyle sandım.Sanrılarım zamanla sıkıldıkları için yada işleri bittiği için beklemediğim bir anda yerlere attılar yara bere aldım,yıprandım.