Merhaba,
Senden arda kalan parçalarımla yazıyorum sana bu kelimeleri. Ruhum üşüyor. Bedenim paramparça, Güneş doğmuyor buralarda, buralar sensiz hep gece. Sigaram yanık, şarkılar, şiirler, sözler, kelimeler yeterli olmuyor artık seni telafuz etmeme.
Bu kaçıncı satır başından başlayışım hayata, bu kaçıncı direnişim. Bu kaçıncı devrim.
Olmuyor işte, olamıyor.
Senden ve sana dair ne varsa kaldırmaya karar verdim bugün mesela. Mektupları, hediyeleri, bana aldığın yüzüğü, beklettiğin ve başına kalkmak adına durmadan baktığım saati, sana yazdığım şiirleri, sözleri, senden ve sana dair aklına ne geliyorsa artık
Farkettim ki geriye bana birşey kalmıyor.
Ben kalmıyorum.
Hayatım tamamen yalın ve soyut.
Bir akşam üstüydü, hep olduğu gibi, en azından benim sevdiğim gibi siyah ojelerin eşlik ediyordu, kansızlıktan beyazlayan tırnaklarına
Demiştim sana,
Meleklerin yeri hep cennettir.
Sahi cennettesin değilmi şimdi ?
Görüyormusun beni?
Oralar iyimi bensiz.
Beni özlüyormusun?
Rüyalarımda seni görme ihtimalini bile gözardı etmeyerek her gece erken koyuyorum ben başımı yastığa.
Hiç ugramıyorsun bana.
Cennet bu kadar yaşanası ise Dünya neden bu kadar cehennem.
Ben uyuyorum kadınım,
Önce birkaç dua,
Sonran uyuma çabaları,
Belki seni ağırlarım bu gece rüyamda.
Seni her gece yaptığım gibi kağıda döküyorum.
İçimden seviyorum.
İyi geceler, geçmeyen tek yaram...

Adil Karaoğlu