İnsanın her dönemde hayattan haz duyması; içinden geçtiği zamanla, yaşadığı yere bağlı sanırım. Erken yaşlarda bizi seven, koruyan oyun alanımızı genişleten insanlarla bir arada olmaktan keyif alıyoruz. Bu anlamda şanslıyım. Kalabalık bir aile ve bahçeli bir ev; Daha ne ister ki çocuk dünyam?
Eğitim ve öğreniminiz böyle bir ortamda sağlandıysa hayatla barışık yaşamanız için ilk temeller atılmıştır. Gerisi sizin yüreğinizde ki güce bağlıdır. O ‘nu da taze tutmak kaydıyla
Yetişkinliğe atılan adımla performans hızla artmaya başlar. Çalışma alanı ve yaşanılan evin bu tempoyu dizginlemek gibi vasfı olmalı. Nefes açmalıdır. Aksi durum iç dünya ile ilişkiye, farkında olmadan başlatılan savaşın, ilk kurşunlarıdır. Hayatla olan barış süreci her gün biraz daha kısalır. Yüz asılır, dudak bükülür, gözlerdeki ışık söner ve omuzlar düşer. Artık enerji bitmiş yorgunluk başlamıştır.
Elinde bayrakla kalabalık bir kentin orta yerinde tek başına buluverir insan kendini. Zamanın içinden geçerken bir yerde unutulmuş bir ben… Ve cevabı çok zor olmayan bir kaç soru; Ne yapıyorum? Neredeyim ben? Ne kadar zamanım var?
Sen yaşama küstün yaşam sana küskün…
Şimdi hatırladım! Ben varım ben!


Songül Bulut 28/01/2015