Batakhanede ki gerçek adı dilek olan bu kadın bile anlamıştı buruk halimden. Daha da bi kırıldım sonra. Herkes tarafından dışlanan aşşağılık muamelerin isabetine denk gelen bu kısa saçlı kızıl barones, beni yıllar sonra anlayan tek kadın oldu. Beklenmedik birşey gibi gelsede beklemediğim oldu. Bu kadına da hayat bir kroşe vurmuştu. Düştü, sonra kalkamadı. Nasip te olmadı. Yani öyle dedi dilek. O günden sonra kendi hikayeme ara vermeyi düşünmeye başladım. İyide geliyordu bana. Unutuyorudum birazda olsa. Sonra unuttuklarım yine bana dönüyordu. Yine yaralıydım.
Birkaç gün her akşam gittim. Pembe ışıklı loş ve derin küfürler içeren odaya. Artık beni beni gördüğünde toparlanıp düzenliyordu üzerini. Utanıyordu sonra, bir damla yaş birikiyordu gözlerinde ama ağlamıyordu. Son görüştüğümüz de bunlar oldu. Bu defa hikayesinin tamamını anlattı. Hikaye bitti. Sonra birden ağlamaya başladı. Sonra sildi gözlerini.
Eve gittim uyudum, gece ayinlerinden sonra tabi. Kefaletini ödedim o gece tüm günahlarımın.
Sabahına sigara almaya giderken bi kaç boşboğaz insanın; Ölmüşmü ? Diye söylediklerine maaruz kaldı kulaklarım.
Eve döndüm bir sigara yaktım ve pecere kenarına bırakılan beyaz şeritli ve rujlu dudaktan çıkan öpücükle mühürlenmis zarf.
Dilek.
Bu zarf artık iki kişilik kanayacağımın habercisiydi...


Adil Karaoğlu