Bazen çiseler durur yağmur taneleri, kirpiklerine teğet geçse de gözbebeklerine değmemiş olsa da, nemini bırakır gözlerine, gözuçlarına.
Düşlersin hayallerin pembeli kısmını...
Hulyalara dalıp dalıp arzu ve isteklerinin kanat çırpınışlarını seyredersin,
seyre dalarsın. Ama bir anlık çiseleyen güzelim yağmur taneleri, yerini sert, kaba dolu zerreciklerine bırakır.
Kulağına değer ve acıtır, incitir seni pembemsi hayaller gerçeğe dönüşür. Ne istek ve arzuların kanat çırpınışları kalır ne de gözlerindeki o çoban ateşi. sadece ama sadece kuytu bir dehliz, karanlık bir oda ve sen kalırsın. Gerçekler kalır ve sen kalırsın. Sen kalırsın ve yalnız sen...

Eline kalemi almak istersin, hayaller hulyalar aklımda iken yazmalıyım dersin. Ama nafile, kalemin kırılmıştır. Mürekkebi kağıda damlatıp parmaklarla çizmek istersin ama nafile, mürekkep kurumuştur. Unutmamalıyım şiir olsun ezberde kalsın, dersin. Ama nafile, ne sesler ne heceler ne de kelimeler gelir diline...

Yani anlayacağın; anlatamıyorsan kendini, ifade edemiyorsan sesini, duyuramıyorsan hayallerini sen varolan bedenlerde yok olmuş tenlerdesin.
Yani, sen bir hiçsin hiçbirşeysin...