Benim gibi bu sehirde kışından sıyrılmak istiyor anladim. Her firsatta gün yüzünü gösteriyor. Tıpkı benim gülümsemelerim gibi... Hep kışla anılmak hoşuna gitmiyor. "Ne soguktu ya!" denilmek istenmiyor. Dedim ya ben de bu şehir gibiyim. Esiyorum tipi boran kar.... Sonra sessizlik. Ve pismanlik... Ben de kisimla anilmak istemiyorum. Anmayin beni kışımla. Anlayin... Ama biliyorum ki ikimizin kaderine de ateşle yazılmış kışla anılmak. Biz ne kadar degişsekte kitaplar böyle yazmis ve okuyan öyle okuyacak. Saklasam, duvarlar koysam anlamasinlar diye. Duvarlarimdan tanırlar. Duvarlara nakseden öyle bir nakşetmiş ki taşıma, bakanlar tanirlar beni.Kalin duvarlarimin neden yapildigini bilirler. İçimi nasıl gizlemeye calıştığmı, sıcaklığımı vermek istemeyişimi ve disardan geleni almakta direnisimi ilk görüşte anlarlar. Ben ve bu sehir kopyasiyiz birbirimizin. İkimizde sıyrılmak istiyoruz. Ben ondan o ise karayazi gibi üzerine yapismis kışından. Ben ondan o duvarina kazınmış nakışından. O kışından ben ise bu kışın içimi yakışından. Bir deli adam misali bir şehri yakışımdan. Kurtarin beni yakışımdan. Ya da beni cayır cayır yakan KIŞIMDAN...