’Gece Ve Sen Yine Yoksun Sevgili(m)...’

Parmaklarımın Ucunda Daha Fazla Yıllandırmaya Saklı Zam(an)lardan Vazgeçip,İki Küçük Çocuğun ’Sabırsız’ Ve ’Şımarık’ Nidalarında Açtığımız,O Çok Sevdiğim Sözcüklerinle Seslendiğin ’Nar Rengi’ Şarab(ımız)dan,Sebepsiz Dokunuşlarımla Eskittiğim Kadehime Dökülen Bir Kaç ’Nar Tanesi Rengi’nde Damla Var...Yitirilmişliğimize Feryad Figan İsyan Etmiş Dudaklarımın Ucunda Bir Senin Adını,Bir De ’Nar Rengi’ Şarabı Yudumluyorum...

Duvarlarda Sebepsizce Kıpırdayan Gölgeler İlişiyor Gözlerime...’Ellerinden Tutsam,Ellerimden Tutsan’ Yakalayacakmışız Gibi Yakınımda,Ardımızda Bıraktığımız ’Sevda’ Silüetinin Yıpranmış Keskin Nef(es)i...
Apansız Bir Yokoluşa Sürgün Ettiğimiz Vazgeçilmiş Yazgılarımız...O İsmini Bir Türlü Hatırlamaktan Kaçıp Gidemediğim ’An’ Ve Sana Sahip Çıkan ’Sen’sizlikten Başka Hiçbirşeyim Yok Arta Kalan...
’Arta Kalan’...
Ne Tuhaf,İki Kelimenin Bir Aşk’a Bu Kadar Uzakta Seslenen Sedasına Şahit Yaşamak...Ne Tuhaf,’Sen’sizlikten ’Arta Kalmak’...

Sokağımda Saatler ’Gece’yi Nöbet Tutuyor...’Gece’,’Sen’sizliği Her Bir Adımda Takip Eden,’Ses’sizliğe Boylu Boyunca Uzanan Bir Gölge Gibi...Yağmurlarda İdama Hüküm Giymiş,Her An Yokolup Gidecek Sırılsıklam Bir Yıldız Gibi...Öylesine Karanlık Ve Öylesine Yalnız Ki...

Penceremde Damlaları Sayıyor Sessizliği Bir Kurşun Renginde Delip Geçen ’Sensizlik’...Sanki Hiç Dinmeyecek Bir Dua Gibi...Tüm Işıkları(m)ı,Hırçınca Ve Pervasızca Söndüren Bir Rüzgar Gibi...’Zaman’ Kılığında Aşk’a Dair Tüm ’Kalıntılarımı’ Bile Öldürmenin Peşinde Olan Azılı Bir Katil Gibi...

Kimsesizliğin Ilık Yaşlarından İnşa Ettiğim Ve Her Bir Yaş’La ’Nar Rengi’ne Boyadığım,Terk-i Diyarlarda ’Sen’sizliği Varımdan Ve Yoğumdan Daha Çok Arşınladım Sevgili(m)...Her Bir Köşe Başında Ve Binbir Parçada ’Sırılsıklam’ Varımdan Ve Yoğumdan Daha Çok Bekledim...Bir Sokak Lambasından Süzülen Işık Hüzmesinde Nef(es) Alan Her Heceyi ’Sen’ Bildim...Ama ’Hiçbiri’ Bir ’Sen’ Değildin...

Yitirilip Gitmişliğimize Dahi Göz Koyan ’Yapraklar’ Vardı Oradan Oraya ’Çekip Giderken’ Birer Birer Eksilen...Ucundan Ve Bucağından...Yapraklar ’Sen’sizliği Sırtlamıştı Sevgili(m)...Ve Ağır Geliyordu Her Birine Bu Şehrin Hazan ’Son’Ları...Baharın Terkedilişi Yaşamakları...

’Sonbahar’...Yüreğime Her Bir Metre Karesini Kazıdığım ’Ayazlar’...

Tükeniyorum Sevdiğim...Sol Cepkenimin Altından Uçup Gidiyor...Bir Son’a El Veren Girdabın İçinde Teker Teker Dönüyor Ve Boğuluyor Seslerim...Dalıp Gidiyor Gözlerim,Kulaklarımda Defalarca Demlenen Bir Şarkının O En Çok Sevdiğim Nakaratlarına :

’Galiba İçim Buruk...Hüzün Dolu Saatler...Ben Biraz Donuk...Tarif De Edemiyorum Aşk’ı Size...Bu Bana Tanrıdan Bir Ceza...Sorma...Sorma...Elimde Değil Ki...Çare Yok Aşkta...
’Bu Şehre Sonbahar Geldi...’
Ben Ve Yapraklar...Konuşmasam Bile Beni Anlar Bütün Ağaçlar...Süzüldü İçimde Saklı Kalan Yıllar...Bir Tek Ama Bir Tek ’Sen’ Oradasın...’

’Avuçlarımdan Kayıp Giden Ve Sonbaharlara Tutsak Edilmiş Bir Yaprak Gibiydin Sevdiğim...Tutamadım Seni Uçup Giderken Kilitli Kalmış Kaderimden...’

Ağzım Yanmış Ve Yakılmış Son Tümcelerinin Tadında ’Hala’ Sevgili(m)...Unutmaya Ve Unutulmaya Adansa Da Her Biri,Bir Düşün En Yüksek Katında Yaşayan Ve Yaşlanan Heceler...Ben Unutmadım Sevgili(m)...Senin De ’Asla’ Unutmamaya Söz Verdiğin Gibi...

...

’Geç Kalınmış Bir Mevsimin Arkasından Koşan ’Ses’Lerin Aslının ’Sadece’,’O’na İthaf Edilmiş Sayıklamaları...
Mürekkebimin Son Mevsiminde Ve Son Damlasında Boğulana Kadar...’

’Deniz Seki’nin ’Bu Şehre Sonbahar Geldi’ Dizelerine Selam Ve Teşekkürlerimle...’

yazan : YAĞMUR TUANA.
03.11.06.