Özlemlerin umutların bir diğer güne kalmasını kaldıramıyor bu beden,yüreğim nasırlaşmadan göç etmeliyim senden, uzak diyarlara.
Kalanları salmalıyım yüreğimden arkama bakmadan ya da kilit vurmalıyım sonsuza değin açılmamak üzere.

Belki de hiç olmazların hayali var etti bizi o düş sokağında gölgelerimiz bile gerçek değildi.Ve belki de o sokak hiç olmadı adımızın yan yana hiç söylenmediği gibi.
Öyle çok istedik ki birlikte yanmayı, sokak sandık bu cehennemi ve bir gün şaklattı parmağını Gerçekler Prensi sokağımıza kilit vuruldu.Geriye sadece yıkıntıları kaldı düşlerimizin.Sokak haritadan adımız tarihten silindi.

Sanki asırlar geçti üzerinden tarih öncesi bilinmeyen zamanlardan kalmış gibiyim.Fosilleşmiş acılarımla sözde ayaktayım,adım bile atamıyorken.

Güçsüzüm,fersiz ve sensizim bu yabancı şehirde elimde kalan sadece geçmiş anılar.İnsanı tek başına yaşatmaya yeter mi ki anılar?

Kurudu sevgi pınarlarım ,çorak topraklar gibi yüreğim .Kalmadı sevgiye inancım ,kaldır o siyah iki hanceri üzerimden ruhum özgür kalsın.

Biliyorum ki; acıların,yangınların,yıkımların son durağındayım ,bitecek yüreğimin sızıları ,gözyaşlarım süzülmeyecek gamzelerime.

Biliyorum ki;hayat sensiz başladı sensiz bitecek.