Evgin Atalay

Bir gün, Gülizar Teyze benekli horozunu torunun üzerine çıkmış, kafasını gagalarken gördü. Çocuk çığlıklar içindeydi. Devri döndü kadının…Oktay’ın üstüne atlayıp,horozu tuttuğu gibi boğazından tek hamleyle fırlattı uzağa. Korkuyor ve ağlıyordu… Torununa sarılıp onu ağlamaması için telkin etmeye çalıştı. Horoz daha da hırçınlaşmış saldırmaya hazırlanırken Gülizar Teyzenin kocası Niyazi amca sesleri duyup koştu geldi. Onu görünce bu sefer de horoz Niyazi amcayı bahçenin içinde bir o yana bir bu yana kovalayıp durdu. Bu arada da Gülizar Teyze’yle Oktay eve kaçmıştı.
Çocuğun dudaklarının titremesinden çok korkmuş olduğu belliydi. Biraz oksijen ile pamuk getirip Oktay’ın kafasına sürdü. Bir kaç yerin kanadığını gördü. Ama daha fazla tedirgin olmasın diye ses çıkarmadı. Kızı bir şey der miydi acaba? Oğlunun kafasını gördüğünde, Pınar’a ne diyeceğini düşündü bir an. Sonra “aman…” dedi.
Sanki ben mi yaptım, diye de ekledi.
Niyazi Amca, içeri girdi üstü başı çamur içerisinde soluğu kesilmiş bir halde. Arka bahçe ıslaktı o yüzden yaş toprak üzerinde koşmak zorunda kalmıştı.
“Bu horozu kesmemiz gerek çok saldırgan, çoluğun çocuğun ödünü kopardı.” dedi karısı.
Adam da “evet” deyip başını salladı.” Ardından “Dur biraz dinleneyim bakacağım çaresine…” diye devam etti. Beş on dakika sonra oturduğu sandalyeden kalkıp kapıya yöneldi.Karısının sözlerini pek ciddiye almamış ifadesi takınarak “ Eh! Bende gideyimde şu horozun başını gövdesinden ayırayım” dedi ve sustu.Karısına dönüp “yakalamakta yardımcı olur musun biraz arsız bir yaratık da …” dedi. Gülizar teyze güldü.Kocasının kesme fikrinden ürktüğünü anlamıştı o yüzden çok fazla üzerine gitmemişti.Bir keresin de tavuk kesmesi gerekmiş fakat yapamamıştı. Onun yerine kendisi halletmişti o işi.
”Tamam, gel birlikte yapalım, sen yakala tut ben keseyim” dedi.
Birlikte kümese doğru yürüdüler. Niyazi amca,kümesin kapısını açar açmaz atladı hayvanın üstüne. Hayvana kaçma fırsatı vermemişti. Tabii horoz kımıldamaya çalıştı ama boşuna… İki eliyle horozun boynundan sıkıyordu.
Gülizar Teyze ”sensin ha, benim torunumu gagalayanı bende böyle yaparım işte.” deyip indirdi bıçağı boğazının ortasına iki eliyle tuttuğu gibi vurdu.
Kafasını gövdeden ayırınca adam tüylerini yolmayı kendisi yaptı.Çeşmede güzelcede bir yıkayıp Hanımına verdi.Çocuk görürse bundan psikolojik etkilenebilir diye kesimi evin arka tarafında yaptılar.
Gülizar Teyze, eti güzelce kızartıp akşama üç kişilik ziyafet hazırladı.Oktay tabağındaki horoz etini yerken hiç kuşkulanmamıştı bile. Sabah bahçede oynarken benekli horozu görmedi. Merak edip etrafa bile bakmadı.Hiç bir şey olmamış gibi davranıyordu. Sustu.
*
Ardı astarı dört hindiydik. Ama birbirimizi oldum olası hiç çekemedik.Yok,onun tüyleriydi yok bunun kanatlaydı, paçalarıydı… Oysa hepimizin sonu belliydi. İnsanların midesi… Niye birbirimizi savunamayız,örgütlenemeyiz? Bak gene yılbaşı geldi. Pazara çıkardılar… Bir de pahalıya satıyorlardı ki köftehorlar.Gören de diyecek kendini beğenmişlik havaya girmişlik. Hoş zaten kanatlılar öyle düşünüyorlar.
Bütün gün zenginlerin ağız tadı olalım diye çabalıyor satıcılar.Peki ya biz, ne hisseder bunlar acaba diye düşünen yok. Sesimizi çıkarmıyoruz ya halimizden demek ki memnunuz… Öyle sanıyorlar. Hâlbuki konuşuyoruz anlaşılmıyoruz ki! Hissiz mahlûklarız onlara göre, olur mu be canımızdan oluyoruz kolay mı?
Tüylerimi kabarttığımda çok güzel olduğumu söyledi bu gün biri bana. Hoşuma gitti. Beğenilmek mutlu ediyordu her canlıyı. Büyük anneme benzediğimi söylüyordu rahmetli annem. Büyük annem,kanatlarını açtığında tüyleri parlarmış görenleri hayran bırakırmış kendine. Hele bir de “gulu gulu” dedim mi bütün hindiler galeyana gelir,hep bir ağızdan bağırırlarmış.
Bayağı da çapkın kadınmış anneannem. Köydeki erkek hindilerin hemen hepsiyle çiftleşmiş. Bir de pantolonlu birini görmesin peşine takılır gidermiş.Onun gibi gidemiyorum fakat kaldığım da söylenemez.Bereketli bir dişiymiş.Her kuluçkasında yirmiden aşağı yumurtlamazmış. Dedemden pek memnun değilmiş kuluçkaya yattığı on günü fırsat bilmiş, başkasıyla kaçmış. Annemi de o zaman yumurtlamış…Bu yüzdenbabasını hiç tanımamış annem. Aslında dedemin kaçmış olduğunada inanmıyorum ben. Çünkü niye kaçsın meydan onun hesap vereceği kimse yok. Bence onu kaçırmışlar. Bahçenin etrafı da tel örgülerle çevriliymiş ama.

Gülizar hanımın torunu Oktay, ne şımarık çocuk zavallı horozun başını yedi durduk yerde. Beneklinin sinirli, saldırgan yapıya sahip olduğunu biliyordu. Taş attı, kızdırıp koşturdu peşinden oda sonunda yakaladı ve gagaladı. Zavallıcık hiç zaman bile tanımadılar. Niyazi Bey,Allah bilir karısının dolduruşuna gelmiştir. Yoksa o böyle asma kesme taraftarı bir adam değildi.
Benekli varken bahçenin bir huzuru vardı.Ağaçlara dalamazdı kimse.Korurdu bizleri insandan. İki buçuk yıldır hayattayım insan denen canlıdan gördüğüm eziyeti hiçbir şeyden görmedim.