Tüm benliğimi insanlara açmak,içimde kopan fırtınaları onlar ile paylaşıp
bir nebze rahatlama yoluna gitmek,yada duygularımı frenlemeyip olması gereken
ne ise o anı yaşamak çok mu zordu ? sanırım değildi ama yapamıyordum kenarda
ve köşeye çekilmiş yaşamların içinde huzur buluyor gibiydim bu ağır bir seçimdi
ama bu yükü taşımaya alışmıştım,saklı duygularımın bana özgü mahremiyeti koskoca
bir yalnızlık duygusunun buz tutmuş ellerini daha sıkı kavramama neden oluyor,
gözlerimdeki silinmeyen hüzün sıcak bakışlardaki mutluluğun gizemini kıskanıyordu
geçip giden zamanın içine hapsettiği çocukluğumdu belkide yanında olmak istediğim
yada kimbilir ne istediğini tam çözememiş bir adamın savruk düşüncelerinden kopup
gelen bir haykırışın başkaldırısıda olabilirdi,sevginin insanı kuşatan ve birleştiren
gücüne boyun eğmek istemeyip tek başına güçlü görünme çabasına kendini teslim etmiş
bir kişi olarak yaşamaya daha ne kadar devam edecektim ? güneşin bana gelmesini istiyordum
ama gölgeden çıkmamakta direnen olağanüstü bir savaşçıydım,bu savaş çetin bir savaştı
ve meydanda sadece ben vardım çevremde bana öfkeli gözlerini dikip ok atan yada kılıç
sallayan insanlar yoktu buna rağmen çelik bir zırha bürünmüş vaziyette kendimi korumaya
çalışıyordum,kime karşı olduğunu bilmiyordum ama korunaklı bir yapıyla yaşıyordum,yaşama
karşı gövdemi siper edip yara almaktan korkmuyordum,o yaranın tedavisi için birilerinin bana
yardım edecek olmalarıydı beni asıl korkutan...