son adresimiz tahtalı köy..
tek kişilik
hane..
biraz dar
biraz karanlık..
olsun..
kirası yok
elektrik su parası da ona keza..
ne
maliye
ne de belediye peşimizde..
kadın dırdırı
çocuk mızmızı
hepsi yoklukları oynuyor..
yeşillik
çiçekler
öten bülbüller
hepsi sofra kurmuşlar baş ucumuzda
daha ne isteyebilir
ki
insan..
umudun alası
mutluluğun sefası
kaldırılmışken raflara tüm cefalar..
gel keyfim gel
der gibi
sonsuzluk
ebediyetin koynunda..
biz neden ağlarız arkadan
arkasından
hiç anlamış değilim
varken
davul zurna ile uğurlamak
özgürlüğe
kurtuluşa
zamansızlığa..
yoksa bunca ağıtlar
biz geriye kaldık diye mi acaba?
biz geriye kaldık diye mi
acaba?..
anlamış değilim
bir türlü
ne bu acelilik telaşlık..
beklemesini
bilirsek
bize de gelecek mutlaka sıra
eninde sonunda..
sanki
başka çaremiz var gibi
var gibi
insan
olmanın kulsuzluk hali...

(Berlin,17.01.2015)