Özlüyor musun? Diye sordu.. Hayır dedim
özlemiyorum,özlemin dibine vuruyorum..Şaşırdı adam, nasıl
yani dedi.Anesteziyi bilir misiniz? Dedim ve başladım
anlatmaya...
Hani bazen bazı durumlarda hasta acıyı hissetmesin diye
anestezi verirler ya,uyuşursunuz artık canınız
acımaz,hissetmezsiniz,öyle ki teninize neşteri batırsalar
haberiniz olmaz. İşte öyledir özlemin dibine vurmak,öyle çok
özledim ki artık hissetmiyordum anestezi misali ... Her yanım
özlem, işte bu yüzden özlemin dibine vurdum diyorum.
Özlemedim özlemin dibine vurdum.Ha birde yalnızlığın dibine
vurmak vardır...
Yalnızlık bazen öyle kalabalıklaşıyor ki her yerde kendime
rastlıyorum.Ne yalnızlıkmış bu dedim,ne lanet bir
şeymiş.Kendinle iletişim kurmaya başladığında ,yalnızlığın
dibine de vurmuş oluyorsun... Ve sen bayım , sen hiç
arkadaşın yok diye yastığın ıslanana kadar ağladın mı? Tüm
günü yalnız geçirdikten sonra,tüm geceyi yalnız geçirdin mi?
Ben susuyorum bayım , sustuğum yerde mürekkep akıyor,içim
akıyor... Yo hayır ağlamıyorum sadece üzgünüm çok
üzgünüm. Özlediğim için, yalnızlık içinde boğulduğum için
üzgünüm. Bazen oluyor etrafımda birileri,bir ses,bir
nefes..Çok kısa sürüyor,bitiyor.
Bir labirentteyim sanki çıkışı bulamıyorum.Tam buldum
derken,yeniden kayboluyorum.Korkuyorum bayım ,aşık
olmaktan korkuyorum...
Çünkü ben aşık olursam yegâne olur...Farklı olur,karşılık
beklemem ! Çünkü bu bencillik olur sevmek olmaz. Ne dersiniz
bayım sizce mazoşist miyim? Sanmıyorum... Sadece bu
duygular karşılık bulmak zorunda değil.Bu bütün dünya da
böyle...Sanırım tam da bu yüzden korkuyorum,aşık olmaktan
kaçıyorum.
Belki diyorum ben aşkı değil de aşk beni bulur. Kim bilir belki
de... Neyse bayım ,konu ne zaman aşka geldi anlayamadım
lakin özlem ve yalnızlık olunca gönül susmuyor.
Kimi mi özlüyorum? Annemi bayım... Annemi çok özlüyorum..
İlk defa itiraf ediyorum özlüyorum.Çocukluğumu
özlüyorum,kahkahalarımı,bisikletimi,topumu ,oyunlarımı ,
oyuncaklarımı , arkadaşlarımı...Yo hayır çok güçlüyüm ben ,
düşmedim daha.Düşsemde kalkarım her defasında... Çünkü
bayım; bir boksör yumruk yediği zaman değil yumruk yediği
yerden kalkamadığı zaman ağlar...