Yeni açtığın o bembeyaz sayfada bile biraz önce karalayıp attığın kağıt parçasından kalan yazı izleri vardır. Öyle kolay kolay da görülmez dikkatli bakman gerekir, üstüne ne kadar bir şeyler karalasan da durur orada, kaybolmaz.. Bence hayat da böyle Rıfat, ne kadar artık benim için yeni bir hayat başladı desek de kalbimizin derinliklerin de üstünü örtemediğimiz o izler var. Bunu biliyorsun ve bunu bilmene rağmen nasıl olur da bir başkasına sanki ilk aşkı yaşamış sanki ilk kez söylüyor gibi seni seviyorum diyebilirsin ki. İkinci bir hayat diye bir şey yoktur Rıfat. Bu hayatta hiç bir şey bitmez her şey devam eder. Ve bu devamlılık sayesinde öğreniyoruz, tecrübe ediyoruz .

Zamanla bu öğrendiklerimiz biz biz yapan şeyler haline geliyor. Gördüğümüz ve sevdiğimiz şeyleri taklit ederek kendi benliğimizi oluşturuyoruz. Hatalarımız oluyor, masumiyetimizi kaybediyoruz. Yinede devam ediyoruz , zaman hiç durmuyor. Nehre düşen yaprak gibi sürüklendiğimiz yere doğru gidiyoruz. Ve senin o bahsettiğin yeni hayat kavramı bütün o yaşanmışlıkları bir anda silebilecek mi ? Kaybettiğin o masumiyetini yeniden kazandırabilecek mi ? Güldürme beni Rıfat...

Bak giden benim ve o elini sallıyor. Bu acıyı bana unutturabilir mi senin o bahsin ? Unutturamaz be Rıfat. Unutamam..