Gecenin yarısını coktan geçmişti.Hastane odasındaki hüzünlü sessizlikte pencereden adaların yanan ışıklarına bakıyordu.İçerdeki bembeyaz örtülere inadına kar yağıyordu dışarda apak.. Yüreğinin ağlamaklı sıcağını soğutmak istercesine..Evlerin ışıklarına daldı gözleri..Anlamsızca düşünceler geçti beyninden.Her ev bir dert her ev bir neşe her ev bitmemiş bir roman diye düşündü..Avuçlarını sımsıkı kapatmıştı hasta yatağındaki canı gibi sevdiği varlık, yaşamı yakalamak istercesine sımsıkı..Anlamsızca bir türkü yerleşti sessiz dilinin ucuna ’’ bana ne bahardan yazdan bana ne borandan kıştan’

Kar taneleri uçuşurken karanlığın içinde .Ömür bir kuşun kanat çırpması kadar diye düşündü.Usulca yaklaştı sımsıkı kapalı duran avucu aralamaya çalıştı.Ve bir buse kondurdu saygıyla..Kafesin kapağını aralarcasına sessizce bir vedayla....