Şimdi çok uzaktasın.Kim bilir hangi şehirde,hangi caddeleri dolaşıyorsun.Bir o kadar da bende senden uzaktayım.İkimiz diye bir şey yoktu belki de.Penceremin önüne geçiyorum.Seni görebilmek için.Öylece saman yoluna bakıyorum.Ama yoksun.Ve bedenimde üşüyor.Gerçi zamanla oda kalmadı ya. Bedenim pencere dibinde,dizlerimi çekmiş,başımı dizlerim arasına almış,öylece kalakalıyor.Ama sen kendine dert etme.Ağlamıyorum ki,üzülmüyorum da,sadece üşüyorum üşüyor...

Bir başıma kaldım ve alışmaya çalışıyorum yokluğuna.Yüreğim gittikçe buz tutuyor.Takvimler umarsızca ömrümden bir şeyler koparıyor sensizlikle.Hiçbir şey diyemiyorum da sana.Sen gökyüzündeki yıldızımdın,tuttum seni gideceğini bile bile hem de.Öyle ya ne diyebilirim ki.Ama sen kendine dert etme.Ağlamıyorum ki,üzülmüyorum da,sadece üşüyorum üşüyor...

Bitmek bilmeyen bir cümleydin sen hayatımda.Aşk sendeydi ve yüreğimde seninle vardı.Yüreğim sen oluvermişti adeta.Kalbim sürekli ismini fısıldayıp duruyordu.Kimselere duyuramasam da hayatıma anlam katan o kelimeyi,ben duyardım.Ha birde unutmadan ayrıcalıklı olarak sende duymuştun o sesi.Belki de öyle sandım ben.Nasılda kimseyi görmezdi gözlerim seninleyken.Hak ettin mi bilmiyorum.Şimdi bu soruyu sana yöneltemiyorum da.Geç kalınmış bir soru olması içimi ürpertiyor açıkçası.Bitmeyen cümlelerime gidişinle bir çok soru işareti bıraktın.Ama sen kendine dert etme.Ağlamıyorum ki,üzülmüyorum da,sadece üşüyorum üşüyor...

Söylesene hangi yabancı şehirde,bitmek bilmeyen gecelerin sabahını bekliyorsun şimdi.Ben mi; unuttun anlaşılan.Bıraktığın,zamansızca çekip gittiğin ve bir daha da dönmediğin,dönmeyeceğin şehirdeyim.Gecelerimi de soruyorsan bana hiç uğramıyorlar ki.Sensiz akşamı bulursam sabah gelmiyor.Sabahı bulursam da akşam.Ama sen kendine dert etme.Ağlamıyorum ki,üzülmüyorum da,sadece üşüyorum üşüyor...

Zeynep Sönmez