Her seferinde olduğu gibi yine kendimi kovdurmayı başarmıştım,bir süre çalışmayı
Denemiş,iş dünyasında gördüklerim ya da maruz kaldığım olaylar gelişmemiş ahlak düzeyimin
daha da dibe vurmasına neden olmuştu,özgürlüğümü kısıtlayan tüm faktörler tahammül
Sınırlarımı aşıyordu,yaşamsal mecburiyetler beni her seferinde benzer arayışlara itiyor
Ama bulmayı başardığım tüm işler maneviyatımda ağır tahribatlar yaratıyordu,iş dünyası
benim için;para kazanma uğruna insanların yozlaştığı,kendi benliklerinden uzaklaşıp
Birbirine yabancılaştığı,maddiyata teslim olmuş kitlelerin her geçen gün çoğalıp insani
Hasletlerin ayaklarına alındığı,eşitsizliğin en yaygın şekli ile hakimiyetini ilan edip,
Egosunu tatmin etme uğruna her türlü despotluğu kendine mübah sayan sözde yöneticilerin boy
Gösterdiği şiddetle rededilmesi gereken bir alandan ibaretti,cebimde kalan son
Paraya baktım,neyse ki kafamı güzelleştirecek içkiyi almaya yetecek paramın olduğu gerçeği
Kötü geçen bir günün tesellisi olarak kendimi iyi hissetmeme olanak sağlayabilirdi,kendimi
Boş ve işe yaramaz bir adam gibi hissetme duygusu artık bana koymamaya başlamıştı duygusuz
Ve tepkisiz bir herif olup çıkmıştım neye üzülüp neye sevinmem gerektiğinide bilmiyordum
Toplum çoğu zaman beni sıkıyordu kurallar, töre, gelenek, vs hep kafa ütüleyen şeylerdi herkes
Herşeyi işine geldiği taraftan alıp değerlendiriyordu tek gerçek buydu,çevrem yavşak sürüsüyle
Kuşatılmıştı,aklı başında insana hasrettim akıl veren değil beni ben olduğum için değerlendirecek
Ve öyle sevecek birileri yok muydu ? sanırım yoktu olsaydı bu kadar yalnız olmazdım ama bırak
Olmasındı huzur en sevdiğim ruh haliydi ve huzura kavuşmak sürüden ayrı kaldığım zaman beni buluyordu
Kitlesel ve örgütlenmiş bir bok sürüsüne dahil olmak ürkütücüydü,zaten insanın yüzleşmesi gereken en temel
Hakikat Tekbaşınalık duygusu olduğu gerçeğiydi,geri kalan her şey ve herkes sadece onları görmek istediğimiz
Algının bizi mutlu eden halinden başka bir şey değildi...