Ya-Rab diye yalvardı kız cumaya sığınarak kuruydu gözleri sağ tarafına döndü aklını bedenini ruhunu kaderini ve dünya kavramını emanetleri kaybolmayana emanet etti.Uyku dayanamayıp artık teslim almaya gelmişti varlığını gücü kalmamıştı onunda yavaşça bıraktı kendini.Dalmaya başladığı anda uykuya çocukluğu çıkageldi o eskiye ait rüzgarla, karıştırmıştı tüm anıları.İç geçirdi, göğsündeki zayıf nefesiyle beraber zaman örttü üzerini sessizce, rüya denilen o bilenmez aleme attı.
Rem uykusundaydı işte boş bir evin içindeydi köşede sadece çıplak bir masa ve avuç içi kadar her motifine umut dokunmuş küçük soluk bir kilim ortada.Güneşin sarısı aydınlatmıştı briket duvarları aynadaki aksiyle karşı karşıya geldi üzerinde gösterişsiz bir elbise başında beyaz bir şal vardı.Saçları omuzlarından aşağılara dökülüyordu.Camı olmayan pencerenin önüne doğru yavaşça ilerledi gece gördüğü rüyasını hatırladı.Rüyanın içinde bir rüya mıydı?
Bir derviş çağırmıştı makamına devasının orada olduğunu söyleyerek.Hiç düşünmeden o boş evin içinde bir kenara bıraktığı yüreğini aradı buldu aldı ellerinin arasına yola koyuldu.Dağı,taşı,toprakları geçti derdine çare için. Etekleri toza bulanmıştı açlık susuzluk ihtiyaç olmaktan çıkmış miyelin kılıfla kaplı aksonlar emekliye ayrılmıştı.Kaç gündür yoldaydı bilemedi ne bir yorgunluk vardı üzerinde ne de küçük bir korku.Püri pak içinde telaşlarından arınmış insanların dualarının gökkubbeye ulaştığını işitti.
Şükür getirdi her bir uzvu varmıştı işte sonunda beklenilen yere.Bir kapı aralandı önünde içeri buyur ettiler. Yanından geçtiği istisnasız herkes elindekini görünce eğilmişti anlamaya başlarken yaşamı boyunca çizilmiş çerçevedeki tüm ayrıntıyı adımları rüyasında ki sese taşıdı onu, derviş kendine doğru uzatılan yüreğin karşısnda önce eğildi sonra tebrizli Şems’in ve Mevalana’nın gözyaşından bir damlayla yıkadı ve ekledi dediki aşk kapısında kim bu mertebeye ulaşır acısı dayanılmazdır artık ama sabrı tesbih olmuştur ameline işte biz o zaman el olur dil olur yol olur geliriz gönlü sevgiye erene...