İçimde hep bir yerlere gitme arzusu vardı. Bu his ne zaman başlamıştı hatırlamıyorum fakat içimdeki huzursuzluk beni hep bir yerlere gönderiyordu. Ben yolda mutluydum. Tanımadığım sokaklarda, caddelerde, şehirlerde, ülkelerde… Hele bir de başka bir ülkedeysem daha da mutlu oluyordum. Yabancılık ve keşfetmek arzusu sarıyordu ruhumu. Daha özgür ve daha zinde hissediyordum kendimi. Belki de rutine bir son vermenin hazıydı bu.

Ait olmak neden bu kadar rahatsız ediyordu bilemiyordum. Fakat aidiyetsizligin verdiği bir özgüven ve özgürlük duygusu vardı. İşte benim için işin özü de buydu zaten ! Yani son cümlelerimde kullandığım öz ile başlayan kelimelerin ilk hecesi ’ Öz ’ idi. Çünkü bizler zaten özümüz itibariyle göçebe varlıklardık. Yollarda, başka diyarlarda kendimizi keşfediyor olmamız tesadüf değildi. Özümüz ile yolculuğumuzdu bu. Bu yüzden de içinde öz hecesini barındıran tüm kelimeleri kendimize yakıştırıyorduk gezerken. Çünkü gezmek özgürlüktür ve size özgüven katar çünkü gezerken siz, hep kendiniz olursunuz, özünüz olursunuz. Çünkü seyahat etmek, herkes için kendine özgü bir tarzda yaşama renk katma, yaşadığını hissetme eylemidir!