Gene geldi kış.Gündüz arkadaşlarla güzel.Bir kursa gidip geliyorum.Vakti anlamıyorum.Akşam çökünce şehre evime çekiliyorum herkez gibi.Sokaktan tek tük arabakar geçiyor.Eğer ışıklar kaçarsa arabaların ışığı birkaç saniyeliğine de olsa nur oluyor gözlerime;şöyle bir odayı yokluyorum herşey yerli yerinde.Sonrası gene karanlık.
Ama artık yaşamayacağım bu karanlığı.Çünkü bir ışıldak aldım kendime.Işıklar kaçsa da nur olacak gözlerime.Uzun kış gecelerinde ne yaparsın derseniz:Elbise dikerim,nakış işlerim,örgü örerim müzik eşliğinde ve kitap okurum.
Apartmanda dört daire var.Komşularım yazın geliyor.Kışın koskoca apartmanda yalnızım.Bir mahalleliyle dostluk kurdum.Onlar hep aklımda.Birkaç metre ötemdeler.Varlıkları güç veriyor bana.Hastalansam ararım diyebileceğim bir dostluk bu.Her konuda güvenebileceğim bir dostluk.
Kış mevsiminde annem ablamın yanındadır.Ama sıkılır annem bir yerde çok durmaktan.Bana gelmek ister.Sevinirim.Yoldaş olacaktır bana.Artık bütün kilitleri kapamak yok.Sadece birini.Çünkü güç veriyor annemin varlığı bana.Oysa zavallı anneciğim seksen üstü.Koruyabilir mi beni hırsızdan,uğursuzdan.Olsun.Okuduğunuz gibi bilirim ben yalnızlığı.
Yaz gelir sonra.Sokaklar şenlenir.Hem gündüz hem gece.Sahildekilerin sesleri ulaşır evime.Komşularımın gürültüleri yanıbaşımda.Korkmam ben yazın tehlikeden.Bir çığlık atarım komşularım yanımda.Başkadır yaz günleri.Bambaşka.