‘Üzgün adamlar tükenip , tüm kadınlar çarmıha gerildiğinde ,mutsuz çocuklar doğuracak kimse kalmayacak.’
(Sular Karası ,Birol Köksal )

Milyon kere parçalanmış dünya ve evren , ve yeniden uyanmış güneş.
Dünyayı terk edişler ne çocukluğa sığmış , ne mutsuz yetişkinlerin ruhuna . Hep bir fazlaymış acı ve ölüm satırlarımızda.
Duymazdan gelen gözlerimiz , görmez olmuş kulaklarımız, makyajdan görünmez dillerimiz ve karışmış tüm yüz çizgilerimiz.

Gitmek arzusu sarmış bizi. Uyumsuzluk içimize işlemiş .Yok olmaya mahkumsun demiş birileri , birilerinin özgürlüğüne kast ederek hem de.
Nefesini elinden almaya hiç çekinmemiş toplum , masum cümlelerle , aklamış kendini .

Vicdan yastığını kabartıp uyuyabilirsiniz şimdi. Ötekileştirdiğiniz her canlı , tek tek gelecek karabasan kılığında.
Ya boğaz köprüsünün soğuk sularında, ya da bir ilaç kutusunda uyanacaksınız bir gün. Ancak o zaman eşit olacaksınız ‘yapamadım, yaşayamadım ,diyenlerle.

Aynalara güvenmeyin siz .Göstermezler insanın içini.
Günü gelince sırı kalkar elbet şüphesiz. Kendimizden bile uzak ,kalırız kimsesiz.

Biz hiç çekinmedik . İnsanların umudunu tüketmeye. Hiç endişe duymadık , ilişik değildik nasılsa…