Karar vermek zordu hayata dair çeşitli konularda çoğu zaman ikilemde kalıyordum
bir türlü hangi yöne gideceğimi kestiremiyordum ne zor bir durumdu işin içinden
çıkamadığımda kuyruğu kapana kısılmış fare gibi oradan oraya kıvranıp duruyordum
bu sadece banamı özgüydü yoksa diğer insanlarda benzer sorunları yaşıyormuydu ?
bunu bilemezdim ancak sanırım mükemmelliyetçi bir kişilik yapısına sahip olmamdan
kaynaklanan bir durumdu hayat ise seni beklemiyordu hemen karar verip bir an önce
harekete geçmen gerekiyordu hindi gibi düşündüğün zaman hayatta seni tokatlıyordu
sen kendine gelinceye kadar atı alanda üskadarı çoktan geçmiş bulunuyordu nasıl
değişecektim bilmiyordum bu böyle devam edemezdi önemli bir karar öncesi mideme
kıramplar giriyor beynim bir çok düşüncenin saldırısına uğrayıp aklım bir meydan
muharebesinin ortasında kalmışçasına kaçacak delik arıyordu,hiç bir kararı almak
zorunda olmadığım bir hayat istiyordum karar almak insanı yoruyordu yıpratıcı olduğu
kadar aynı zamanda sinir bozucuydu,birilerinin benim adıma karar almasınada katlanamıyordum
o bambaşka bir tecavüzdü,senin hayatına karşı bir başkasının karar verici konumda olması
ruhunu esir alması demekti,bunu katlanılmaz bir durum olarak görüyordum bu durumda iş başa
düşüyordu ama onuda ben beceremiyordum ben nasıl bu hayatta belirgin bir model teşkil
edecektim onuda bilmiyordum yine içim kararmaya başlamıştı zaten aydınlık olduğu günler azdı
güneş bile en azından günde bir kez olsun doğuyordu ben ise devamlı batar bir haldeydim
kafası bomboş kişilere özeniyordum hayatta gerçek kahramanlar bence onlardı zihinsel
olarak farkındalık düzeyin sıfır olduğunda yani halk dilinde cahil diye nitelendirilen
sıfata haiz olduğunda bu hayatı eğrisiyle doğrusuyla dibine kadar yaşıyordun oysa derinlere
daldığın zaman sadece vurgun yiyiyordun ve de yaşarken ölüyordun ama sen çoğu zaman sadece
yaşadığını sanma gafletine düşüyordun.