ya içindesindir çemberin
ya dışında
gövden içindeyken
kafan dışındaysa...

yaşamın hiç bir şey ifade etmediği anlar vardır, işte o anlardan ömrümüz boyunca gelir geçer, belki sadece o anlarda anlarız bazı şeyleri, belki o anlarda düşünürüz boşluğu, boşluğa düşmeyi...

tuttuğu dal kırılmamış kaç kişi vardır dünyaya gelip gitmemiş olsun...tuttuğu dala duyduğu güven kadar mıdır insanın garantisi?

hayat; kurşun kalemle yazılmış mısralar toplamı, hataları kadar tecrübeli, sildiği satırlar kadar belirgin yaşadıkları...!

boğazımda düğüm düğüm sözcükler, söylenmemişler ve söylenip pişman olunmuş olanlar...

tut ki, mevsim hep bahar
yağmurlar Nisan yağmuru
hüzünler Ekim sonuna kadar
gücenme kendine bu kadar
hoşgörülmedik en büyük ayıp
henüz yaşanmadı...

kelimelerde olmasa, şarkılara sığınmasa insan körkütük, ne yapardı? Sesini duyan olmasa karanlık sokakta, hızlı adımlarla biran önce bitimek istediğin ıssız caddelerde... Umut olmasa, belkiler, ihtimaller, mucize beklemese insan, yaşar mıydı bu kadar?

gün sensiz, gece sensiz
hatta sen bile sensizken
bırakmışken kendini kendinden
kopmuşsa bütün bağlar
düğümlenecek ip kaplamışsa?

bildiklerinden ne kadar emin olabilir insan? ya bunca zaman aynada ki aksi gibi benziyor sandığının bir yabancı olduğunu anladığında ne yaparsın? yalnız olduğunu ve aslında etrafını çeviren bu çemberin içinde binlerce kırık aynadan yansıyan sen olduğunu anladığında? ve senden gayri kimsenin olmadığını bu hayatta? belki ondan bu kadar üşüyor insanın ruhu? ateşe hasret, belkide yaratan ondan yaratmıştır cehennemi?

bir elmanın daldan koptuğunda mı başlar ömrü, yoksa koparıldığı anda mı ölmüştür, ya da çürüdüğünde mi ölecektir? ne zaman kabuğunu soysak erken ölür elmalar? koru beni benden sana giyinmişken üstelik!

biliyorum anlamayacaksın
zaten anlayasın diye değil
anladığını sandığın herşeyin
aklının tuzakları olduğunu
söylemek istedim...

insanın yıldızlarla kardeş olduğunu bulmuş bilimle yıkanmış adamlar... hoşgeldin kardeşim kutup yıldızı! ne çok seyrettim seni uzaklardan bilemezsin...