- Şimdi nerelerdesin? Bu sefer yazdıklarımın, yüreğimin acısının adresi yok. Bu satırları yazmakta bile zorlanıyorum. Sen gideli kelime haznem daraldı.
- Tek başıma kaldım buralarda... Ansızın dalıyorum, sürekli yollara bakıyorum. Ve işin acı tarafı gelmeyeceğini de çok iyi biliyorum.
- Beni unuttun demeyeceğim unutmadığını biliyorum . Ama düşün ki , benden uzaklaştığın her kilometre , sana olan sevgimi bin kat daha arttırdı.
- Dün evinin önünden geçtim. Perdelerin kapalıydı, dolu doluydu gözleri pencerelerin, kapın sanki bir daha hiç açılmayacak gibi kapanmıştı sokağın yüzüne. Kim bilir, odalar, eşyalar , ne haldeydi sensiz. Her dakika ayakların güzelliğiyle mest olan halılar ne yapıyordu şimdi? ya kokuna ve sıcaklığına alışmış yatağın ne haldeydi? baktım sen yoktun duvarlar kararmıştı. Sokağında yaşayan bir ölü gibi geçtim ve bir hüzün anıtı halinde bıraktım evini.
- Bir daha neredesin demeyeceğim bendesin artık. Dudaklarımın değdiği kadehlerdesin , serin yağmurlar getiren bulutlardasın , kah rüzgarlarda uzaktasın ama yine bu şehirdesin.


- Gittiğine inanmıyorum gel demeyeceğim.