Daha 21 deydim ömrüm ve gurbetin gurbetiydi yaşadığım,
2000 yılını son ayarında Moskova ya yolum düşmüştü,
Dili farklı dini farklı ve kültürü faklı bir ülkedeydim,
Bi tek bana yabancı olmayan iklimi olmuştu,
Kars gibi soğuk be karlıydı,
Ve Çarşamba geceleri çok zordu zor geçerdi,
Kızılmeydan yakınlarında bir çatı katında kalıyordum,
Her Çarşamba akşamı sürekli çalınan çan sesleri,çok zor geliyordu,
İncil okunurken ilahilerle yükselen sesler boğuyordu beni adeta,
Üstelik sürgünde değildim,
O an ne özlerdim Sultan Ahmet’e olmayı,minarelerinde yükselen ezan seslerini dinlemeyi,
Ayasofya’nın kubbelerine görmek,
İşte o an büyük usta rahmetli Nazım Hikmet geldi aklıma,
Düşünce ve fikirlerinden sebep sürgüne yollanmış ve bilmediği dini,dili farklı bir ülkede istememesine rağmen hayatta göz yummuş,
Büyük ustayı saygı ile anıyorum mekanı cennet olsun