Platonik âşıklar küçümsenirler çoğu zaman. İki cümle söylemeye cesareti olmayan korkak, pısırık karakterlerdir insanların gözünde. Kendi kurguladıkları yalan bir dünyada avunur dururlar.

Hâlbuki yalanlar ve hayaller güzeldir. Yaşadıklarımız acıtır canımızı.

Yaşadıklarımız başlangıçta güzel olsa bile gerçeğin pençesine düşer adım adım. Hayat törpüler yaşanmış hayalleri, fazlalıklarını atar, ete kemiğe bürünür kurgu. Değişir bu sırada her şey. Asıl bozulur.

Yaşayamadıklarımızsa el değmemiştir. Hayat kirletememiş, törpüleyememiştir henüz onları. Bu yüzden biraz mükemmellik kokarlar. Ve yine bu yüzden korkar insan. Hayal kırıklığından kaçar. Büyünün bozulmasından kaçar belki de. Yaşanmamış tatlı bir büyü, yaşanacak ortalama bir gerçeklikten daha iyidir çoğu zaman.

Bu sebepten en sadık âşıklar en korkaklardır. Aşklarının gerçeklikle törpülenip yok olup gitmesine izin vermeyen âşıklar…