Ne zaman geçmişe bir yolculuk yapsam gözlerimden şiir damlamaya başlar. Her şey seni hatırlatırken, gözlerimden şiir damlaması şaşılacak bir şey mi ki? Kaldırımlarında yürüdüğüm şu ıslak caddeler, sessizliğe bürünmüş şu evlerin duvarları, adını kazıdığın şu ihtiyar kavak ağacı ve gecenin bir yarısında radyoda yayın yapan gizemli adamın adını zikretmesi ve şarkımızı çalması gibi.

Soğuk bir rüzgarın estiği şu ıssız, karanlık ve sessiz sessiz yürüyen gecenin adımlarında bir anda uykudan fırlıyorum. Avazım çıktıkça haykırıyorum. Ne oldu? Neden fırladım ki ben yataktan? İçimde damla damla bir korku birikiyor. Ellerim üşümüş, rengim atmış, sarı mı sarı kesilmişim. Annem sesimle uyanıyor. Bir telaş ile odama koşuşturuyor. Soluk soluğa kalmış adeta. ’ Ne oldu? iki gözümün nuru, rengin sararmış, sonbaharın yaprakları gibi yorgun düşmüşsün. Niye korktun ki bu kadar? İlkbahar mı seni terk etti? Yoksa yazdan çıktık diye gülün ömrü son mu buldu? Kalk karanlıklar ülkemdeki aydınlığım. Yüzüne bir ırmak rengi ilişsin.’ Ellerim, ayaklarım titriyordu. O an annemin sesinde bile senin sesini işittim. Annemin sesinde bile seni hatırlıyorum anlayacağın. Var gerisini sen düşün sevgili.

Bir katre su içmek için senin dünyana ip salmıştım. Şimdi ise o dünyanın derinliklerinde elinde eskimiş bir ip ve gözlerimden düşen şiirler ile yaşamaktayım.