Teknolojinin insan hayatını bu denli dizayn etmediği dönemlerde, yemekler yer sofralarında ve büyükçe bir kap etrafında kaşık değiştirilerek yenirdi.

Kaşık değiştirmenin bir anlamı ve espirisi vardı. Huyları ve alışkanlıkları birbirine benzeyen muhabbetli insanlar için: "Bunlar kaşık değiştirmişler." denirdi.

Zamane insanı belki bunu yadırgar ama eskiden yer sofralarında ve aynı tabak/tepsiden yemek bir tercih, bir fantazi değil sosyal bir realite idi.

Özellikle kalabalık köylü ailelerde tahta kaşıklar kullanılır. On kişinin yemek yediği sofrada beş kaşık var ise bu bir mecburiyet olur çıkardı karşınıza.

Rivayet odur ki; Devlet-i Âli Osman’ın onuncu padişahı Kanuni Sultan Süleyman, huzuruna kabul ettiği yabancı elçi ile sohbet ederken elçi:

-Türklerin bir bakır tabaktan topluca yemek yemesini çok yadırgadım, buna bir anlam veremedim bunu çok tiksindirici ve iğrenç buldum der

Kanuni Sultan Süleyman:

-Bizler yemeklerimizi birlikte, bir tepsiden yeriz. Bu hem bir paylaşım, hem bir muhabbettir. Bu bir güzelliktir. Bizlere has üstün bir özelliktir.

Bizler sadece köpeklerimizin yemeklerini ayrı ayrı tabaklarda veririz. Bunun da makul ve mantıklı bir sebebi vardır: hırlaşmamaları ve kapışıp birbirine zarar vermemeleri içindir der.