Veda!



Bir daha geri dönmemecesine sevdiği, birlikte olduğu; sevgisi, ilgisi, özverisiyle bütün emek sartettiği sevdiklerine, ailesine, dostlarına, arkadaşlarına; hatıralarıyla dopdolu yaşadığı mekanlara; malına, mülküne; en dönülmez, kaçınılmaz olan yaşamına ebediyen hoşçakal demesidir.


İnsanoğlu doğumundan ölümüne kadar ne çok veda yaşıyor. Önce anne rahminde rahat, huzurlu, güvenli, korkusuz yaşarken; zamanının gelmesiyle anne rahmine veda edip dünyaya merhaba demesi...

Minicik, savunmasız, bakıma, korunmaya muhtaç bir bebekken güvenle sığındığı kucaktan gün gelip bir şekilde ayrılmak zorunda kalması...


Ben ilk anne rahmine vedamdan sonra; babamın mesleği nedeniyle doğduğum şehre, oradaki sevenlerime ve sevdiklerime; gittiğimiz başka bir şehirde başladığım ilköğretimdeki sınıf öğretmenime, arkadaşlarıma, okuluma; yine babamın işi nedeniyle gittiğimiz başka bir şehirdee ilk büyük ve acı dolu; hayallerimin bir bir söndüğü; canımdan bir parçam, can babama ve tüm sevdiklerime yıllarca sürecek uzun bir son veda...


Yıllar sonra; hayatımın birer parçası; yaşamımın anlamı,can damarlarım, canlarım ailemizin babamdan sonraki temel direği; fedakar, yüreği evlatları için çarpan, biricik anneme; bir kaç yıl arayla ailemin diğer fertlerine,candan sevdiklerimize son bir veda!..


İnsan düşündüğünde; hayatı boyunca ne kadar çok veda yaşadığını fark ediyor.

Vedalar bana daima acı ve hüzün vermiştir.

Oldum olası vedaları sevmedim... Sevemedim.

Sanki; bir gün yine geri dönecekmiş, bir birine kavuşacakmış gibi sevdiklerimden veda etmeden ayrılmak isterim.


Veda soğuk bir kelime
İçimi üşütüyor...

İstemem söyleme elveda!
Sözü bile yüreğimi yakıyor...

Bir gün kavuşmak ümidiyle
Bu yürek heyecanla çarpıyor...

Veda etme bana asla!
Bu can dönüşünü diliyor...


20.10.2005

Halide Selcan (cagri)