Kırmızı bisikletim, rengarenk bilyeyelerim, sayısız çizgi kahraman çıkartmalarım.. Bunca ömrümün içinde birkaç yıla sığdırmaya çalıştığım dizleri yaralı çocukluğum.. Parklarda koşturmaktan terleyen sırtımda annemin şefkatli, sıcacık elleri.. Babamın, sen büyük adam olacaksın sözleri.. Çocuk olmak büyük şey. Çocuk olmak, her türlü acının geçici olduğunu sanıp, sevinçlerin daimi olduğuna inanmak. Oysa şimdi anlıyorum, ben umut dolu bakışlarımı, babamın beş yaşlarımda sana mutlaka alacağım dediği askılı pantolonda bırakmışım. Babamın ömrü yetmemiş o vitrindeki pantolonu üzerimde görmeye; ben de vazgeçmişim o gün ümitlerimden. Bugün otuzlarında koca adamım, bir çocukça ümidim bile yok. Acının ne yandan geleceğini hesap ederken, yaşam kayıp gitmiş ellerimden. Sayısız pişmanlıklar yolcu etmişim, yüreğimin yaz mevsiminden. Bugün ömrüm kış, gözlerim hasret sevinç dolu gözlere. Keşke demekten usanan dudaklarım, sessizlikten çatlamak üzere. İnsan büyüyünce anlıyor, aslında büyümek istemediğini. Sen büyük adam olacaksın derdi babam.Eğer duyuyorsan söyle baba; büyük adam olmak için ölmek mi gerekti ? Babalar ve çocuklar büyüyünce mi ölür baba ? Sen gittin, ben büyüdüm, çocukluğum öldü baba..