Hani rüzgâr çok güçlü eserde kapalı kapılar ardında o rüzgârın şiddetini hissedersin ya sevgili, sende benim gönlümde sevgini, kapalı kapılar ardında veya birkaç kilometre uzakta olsam ’da hissediyorum seni her an gönlümde sevgili.

Sana doğru yaklaştıkça sessizlik sanki sana çarpıyor, bana doğru gülümseyen yüzündeki gülümseyen gülüşün, çiçek gibi kokan tenindeki kokun bana ulaşıyor.

Dağınık sancılarım vardı senden önce, kalbinin derinliklerinde acılarım gömülü idi, ama sen geldin hepsi beni terk etti yok oldu gitti.

Ben oyunlardan kovulmuş bir çocuk gibi, hayatın içinde sanki kovulmuş, bir tenha köşede yalnız kalmış gibiydim, hayatım bir kibrit alevi ile yakılacak gibiydi, ama sen geldin gülüşünle sevginle bağdaş kurdun gönlümün sarayına, gamzelerinin mukaddes çiçek kokan çukuruna beni oturttun sevgili…

Şiir diye satırlarımda yazdığım hep sendin, senin gibi bakan sen gibi kokan. Gri bir sabahın sokaklarına gülüşlerin dökülmüştü de ben tek tek toplamıştım ve seni bulmuştum bir nefeslik sen kokan sokağın başında.
Sanki beni bekliyordun o gri sabahın gün ışığında, bana emanet gülüşlerin bakışların sanki beni bekliyordu.

Oysa sen o sabah odanın içinde sıkıntı içinde dışarıya çıkarak, birazcık nefes almak için çıktın ve nefes almadan bana nefes hayat oldun sevgili…

Gönül kapının eşiğine geldim, beni gönül kapından içeriye alır mısın dediğimde nasılda şaşırmış ve ürkmüş ve arkasında sanki beni bekleyen senmiş gibi gülümsemiş şaşkın ve hayretler içinde mahrem gözlerinin ışıltısı ile evet demiştin.

Soğuk sayfalar gibi soğuk gönlümü şiirlerimi yarınım gülüşün ile ısıttın seni çok ama çok seviyorum, hatta senden fazla değil diyemeyeceğim çünkü sen beni benden fazla sevdin ömrümün bahar çiçeği, cennet gözlüm, bahar bakışlım…

Mehmet Aluç