Bir şarkı geliyor bir yerlerden’’Herkes aynı bu hayatta. Kendini bişey sanma’’Gülümsüyorum biraz buruk, biraz kederli. Bir kedi yanaşıyor usulca yanıma. Bacaklarıma sürtünüyor, oturduğum yerden başını okşuyorum kedinin. O daha fazla sokuluyor eğilip onu kucağıma alıyorum. O kadar mutlu oluyor ki. Mırıltıları daha çok artıyor sanki daha fazla sev beni dercesine.Kulaklarını,boynunu, sırtını okşuyorum usulca o kucağıma boylu boyunca büyük bir teslimiyet içinde uzanıp bana daha fazla sokuluyor. Gözlerim önümden gidip gelen insan seline takılıp kalıyor kedinin kulağına eğilip biliyor musun kedicik diyorum Kırık dökük bedenlerin yedek parça değiş tokuşunun yapıldığı bir yer imiş bu şehir…İçinde milyonlarca insan…İçinde milyonlarca farklı yaşam ve…her yaşantının içinde farklı acılar,sevinçler varmış.Sonra birden bir ses duyuyorum..,

-Yaracı bereci geldi…Bir anda sesin etrafına bir sürü insan seli doluşuyor…Her kafadan bir ses çıkıyor.Hepsi yaralarını gösteriyor yaracı bereci tamir edip gönderiyor sırayla hepsini.Etrafında kimse kalmayınca bende kucağımdaki kediyi yere bırakıp usulca yanına yaklaşiyor ve avuçlarımdaki yaralı bereli kalbi ona uzatıyorum.Kalbimin sürekli kan sızan yaralarını gösterip ,

-Bunu tamir eder misin yaracı bereci diyorum. Başını kaldırıp bana ve kendisine uzattığım kalbe bakıyor ve irkiliyor.Yüzünde büyük bir acı ile bana ,

-Ben bunu tamir edemem diyor. Birden sinirleniyor ve gözümden yanaklarıma süzülen yaşlar ile ona bakarak,

- Neden? Diyorum. Sen yaracı bereci değil misin? Bir çok yarayı tamir ettin gördüm. Bunu da tamir et. Görmüyor musun ne kadar yaralı ve yaralarından ne kadar kan akıyor o kanadıkça ben de o kadar çok acı çekiyorum anlamıyor musun bunu? Deyince o da ağlamaya başlıyor.

- Yapamam çocuğum diyor onu tamir edemem onu ancak bu yaraları onda açan kalp tamir edebilir,bu kalbin yaralarını sadece sevgi iyi edebilir ben yapamam ki deyince büyük bir acı içinde inliyorum ve…,

- Bu yaraları açan kalpte , yara bere içinde.Onun da yaraları o kadar derin ve acısı o kadar büyük ki benim yaralarımı görmüyor acımı anlamıyor diyorum hıçkırıklar içinde.Yaracı bereci yüzüme büyük bir kederle bakıp boynunu büküyor ve susuyor.

-Sen yaracı bereci değil,yalancı dolancısın diyorum büyük bir öfkeyle yanından uzaklaşırken.

Güneş yavaş yavaş batarken savaş meydanında kaybetmiş ama yinede gururlu başi yukarıda bir komutan edası ile yalnızlığıma dönüyorum.Baş başa kaldığımız zaman yaralı bereli yüreğime bakıyorum.O durmadan kanıyor bense çaresiz ona bakıp ağıyorum.Sonra kedicik geliyor aklıma…

-Birazcık sevgi. Diyorum umutsuzca.Yalnızlığım acıyla boynuma sarılıp kulağıma fısıldıyor.

-Ne olur diyor birazcık acı kendine bu kadar acı çektirme. Sende biliyorsun ki sevgi sadece romanlar da kalan bir kelime .O artık yok.Ve..hiç olmayacak.

-Ama kalbim diyorum büyük bir acı içinde .

-Biliyorum diyor yalnızlığım biliyorum ne yazık ki artık o asla iyi olamayacak.Çünkü sen sağır ve yaralı bir yürek sevdin.Bir yazarın yazmış olduğu cümleler canlanıyor beynimde,

‘’Umrumdan taşiyor zamansızlığım. İsmin içimde titriyor sesin sesime düşüyor; ses veriyorum. Oysa sen en sağır yarasın yüreğimde.’’

01.12.2014/Blueangel