Hayatımıza tat katan özel insanlar her an karşımıza çıkabilir. Ankara’dan yeni taşındığımız Sakarya’ya alışmaya çalışıyoruz, küçük mutluluklar buluyorum kendime.

İlk dikkatimi çeken izlenim insanların gülen yüzleri oldu. Kendimi elimde olmadan nedensiz tebessüm eder hâlde buldum. Biraz da şaşkınım açıkçası. Başkentle mukayese ediyorum da insanlar ne kadar güvensiz, gergin, ürkek ve soğuktu.

Büyük şehirlerin kasveti, zorluğu, koşuşturması tartışılmaz elbette. Neyse, ben bu koca şehirden çok zor ayrılmama rağmen küçük şehrin yaşam kolaylığına alıştım bile. Belki de gülen yüzleri görmek iyi geldi.

Burada haftanın her günü semt pazarları kuruluyor. Dışarı çıkmak, halkın içine karışmak için bir fırsat. Pazar alışverişine ikinci kez gidişim. Özellikle kabak ve mısırın çok üretiliyor olduğunu öğrendim, çok da meşhur. Hatta kabak festivali bile yapılıyormuş.

Yavaşça gözüme kestirdiğim mısır satıcısına doğru yaklaştım, tezgâh’ın başında duran gülümseyen çehre dikkatimi çekti. Kısa boylu, tonton mu tonton yaşlı teyzem neşeyle çevrede bulunanlarla sohbet ediyordu. Ben de elimde olmadan, onun büyüsüne kapıldım. Zabıta memuru olan kadın bana bakarak “Bu tatlı kadından da mısır alınmaz mı hiç?” diye laf attı. Hafifçe başımla onaylayıp “Çok şeker.” dedim ve bir anda kendi kendime de içimden hayıflandım. Karşımda duran sanki afacan bir çocukmuş gibi konuşuyordum. Neyse, tonton teyzem mısırlarımı hazırlayıp, hatta iki veya üç tane fazladan poşete koyup, küçük elleriyle “Buyur şekerim.” demez mi? Aaah, anlatamam o anki mutluluğumu.

Artık Sakarya’da benim de yaşamıma tat veren bir şekerim var. Hayatımıza giren ve tat katan insanları Allah başımızdan eksik etmesin. Küçük mutluluklar bizimle olsun ki hayat yaşanabilir olsun.


H. Çiğdem Deniz