Tahammülsüzlük ki almış başını gidiyor. Gönüller, hayat arkadaşı ister iken hareketler bunun tam tersi. Psikolog değilim ki kendimi tedavi edeyim, psikologa gitmem ki ben deli değilimJ... Kim bilir kendimi tedavi etsem başkalarına da ilacı ulaştırabilirim... Teknolojinin yan etkileri diyorlar, oysaki insan uzun süre aynı şeyi tekrarlamayı sevmez, biraz da nankörlük vardır. Anlayamadığım şu yan etkiler bizi hala sıkmadı, çok çabuk kaynaşıp bırakamadık bir yerlerde... Evet zamanında sevdik, bir şeylere gereğinden fazla tahammül ettik. Hal mi kalmadı dersiniz hııı? İşte benzer bir soru daha; şuan ki durumumuz ne zaman hal bırakmayacak? Sorular, sorgular, kişisel çatışmalar... hani mutsuz olsam bu durumdan gönül bir çıkış yolu bulur, ezelden beri bunalımları ben bunaltırım. İnsan oğlunun yalnızlığa uygun olmadığının bilincindeyim ki bu durum beni bu yazıyı yazmaya itti.
İnsanları o kadar sevip, keşke yaptığım ve düşündüğüm şeyler birilerini bir yerlerde çıkmazlardan kurtarsa derim, yani kalbim sevgisiz de değil. Özgürlüğün en acı bedellerinin olduğu söylenir, evet bu doğru. Özgürlük vazgeçilesi de değil, yani bu durumda bir soru daha; feda etmemi istediğin özgürlüğüm karşılığında bana daha cazip ve üstün ne sunulabilirsin? İşte şimdi de ukalalık devreye girdi, maviyi beğenmedim kırmızı olsun aaa yeşil daha güzelmiş, siz en iyisi tüm renkleri paketleyin o anki ruh halime göre kullanırım. Hayat insana tüm renkleri bir anda vermiyor maalesef, vermeyecekte, yine başa döndük tahammülsüzlük almış başını gidiyor...