Geleceği hayal etmeyi bırakıp, geçmiş güzel anıları düşünerek daha mutlu olmak, yetişkin olmanın bedelidir belki, bilinmez ... Bursa- İstanbul feribotunda simitlerimi paylaştığım martılarımı özledim durup dururken. Sanki geçmiş mutluluğum, umutlarım, elimle fırlattığım bir parça simidi yakalayan martıcığın gagası arasına sıkışıp kalmış ve o martı ile birlikte başka diyarlara göç etmiş gibi benden uzaklaşmış, dünyanın bir yerinde, benden uzak ama bana ait yine... Kalbime pamuk ipliği ile bağlı son bir umut diyor ki: Mutluluğun ve umutların sana o martıların gagaları arasında geri dönecekler havalar ısınıp göç mevsimi gelince.

Bu gece senin için uzun uzun paragraflar yazabilirim. Ömrümün en edebi dizelerini bile belki bu gece yazabilirim. Hey martı... Sana sesleniyorum ben şair olmadan geri getir umutlarımı...