SEVGİ TÜM CANLILARDA DEĞİŞİK ŞEKİLDE İFADE EDİLİR AMA BİR NOKTADA BİRLEŞİR FARKINDA MIYIZ ?




Minik dostlarmızı uzun zamandır izliyorum ve gönül heybeme biriktirdiklerimi şimdi sizlerle paylaşmaktan mutluluk duyacağım .

Yaşadıklarım bir duygu seli gibi akıp gitti göz pınarlarımdan

Yeğenlerim küçükken ablam arkadaş olsun diye eve bir kopek almıştı ; ilginçtir ki karpuzu çok severdi. Onlar kavga etmeye başlayınca aralarına girer , hırlar ikisi de ranzalarına çıkıp sessizce beklerdi.

Büyük olan yeğenim evlendiktan sonra dayanamayıp bu kezTerrier cinsi bir kopek almıştı : küçücük bembeyaz şirin mi şirin adı ise Kırpık’tı.

Evin maskotu , neşe kaynağımızdı. Biliyor musunuz : onu daha da sevmemizin nedeni yeğenimi yangından kurtarışıdır . Ocağı dalgınlıkla açık bırakıp. uyuyakalmış.; ateşi farkeden Kırpık üzerindeki örtüyü havlayarak çekmiş patileriyle uyandırmış,her taraf duman içinde neyse ki itfaiye ile birlikte bu minik dost sayesinde kötü bir durum yaşanmadı.

Sonra ablam minik Kırpık’ı yanına aldı .Bu arada boxser cinsi bir kopek daha katıldı aileye ;bembeyaz , sert bakışlı olmasına rağmen bizim çocuklara o kadar sabırla dayanıyordu ki ... kimi çimdikliyor , kimi elini ağzına sokuyor ama o hiç ses etmeden öylece dururdu.

Öyle ilginçtir ki Kırpık la Haydut çok iyi anlaşır ; hatta ve hatta haydut onun tasmasını ağzına alıp dışarda birlikte gezerlerdi

Zaman geçti ablam başka yere yerleşince onu ziyarete gittiğimizde bizi gören Kırpığın sevincini anlatamam havlaması her yerden duyuluyor; o kuyruğu sevinçten artık daire çiziyordu. Ve İstanbul’a döneceğimizi hissedince sedirin altına girip kesik kesik vikliyordu sessizce . O üzülmesin diye ablam dışarıya çıkartır bu arada biz de valizlerimizi tabi..Daha sonra ki yıllarda ise Haydut ölünce . Pitbull -Labrador kırması bir kopek eve katıldı. Adı Zorba ama kendisi çok akıllı ,hassas bir hayvandı.Kırpık ise yaşlanmış, gözleri görmüyor ,acıkınca mamasının yerini bulamayıp ağlıyordu ; ama Zorba onu burnunla arkasından ittire ittire götürür asla ve asla onun hakkını değil kendi mamasını yerdi. Mahalledeki çocuklar Zorba’yı gezdirmek için yarışırlardı. Bir şiirimde paylaşmıştım "AH ZORBİK AH!" diye .Ne yazık ki araba çarptı ve onu kaybettik.Hala unutamadık bu güzel hayvanı hala..

Sadece köpekler mi inanın evimin penceresine konan kumrularla bile konuşurum ben ;" Bekleyin ekmek vereceğim dediğimde belki şaşırırsınız kenara çekilir öylece dururlar ,ben yem verdikten , pencereyi kapattıktan sonra gelip yemeğe başlarlardı.Hergün gagalarıyla camı tıklatırlar biz geldik derler sanki.

Bir gün temmuz sıcağında eve doğru yürürken arkamda bir nefes hissettim o ne bir kopek bana bakıyor ...

"Çok mu susadın gel bakalım benimle "dedim sessizce takip etti ; yakındaki dükkana girerek parası ile su istedim "Çok susamış yazık " kıyamadım hiç.

"Ben veririm şimdi abla diyerek bir pet şişeyi kesip su doldurup; götürünce hayvan korkmuş geri çekilmişti. Hemen yanına giderek "Hadi korkme korkma " dememle öyle bir şap şup içişi vardı kı anlatamam. Oradan ayrılırken ağzından sular akarak bana öylece baktığını gördüm inanın elimde olmadan ona el salladım var mı böyle bir şey..?

Gene bir gün metroya doğru yürürken bir hanım elindeki poşetleri yere bırakınca iki küçük kedi yanına geliverince öfkeyle "piiissst " diye nasıl bağırdı anlatamam. Hayvanlar korkudan tel örgünün arkasına kaçtılar.

Dayanamadım ve " Günah yapmayın yiyecek var sandılar poşetinizde keşke yere koymasaydınız " dedim.

Yavrum minik kedilerin hala gözü poşetlerdeydi tam tel örgüden tekrar çıkacakları zaman sanırım anneleriydi ikisine de birer pati vurdu çıkmayın diye .Yoldan geçen bir çift bile bu olayı görünce şaşırdılar benim gibi.

Şu anda aklıma gelen bunlar gerçekten gözlemleyin hayvanların karşılıksız sevgi dolu dünyasını farkedeceksiniz emin olun.

Sevgi ve saygılarımla

NEŞE KIZILYAR