Bir burukluk var düşlerimde, düşüncelerimde.
Sana yakınıyor gözlerim,
Dilim sana isyan ediyor.
Tenim…
Susturamıyorum seni istiyor…
Hasretim var bir de!
Anlamından çok daha derin, çok daha istekli,
Hasret’im, gülüşlerini istiyor bugün…
Konuşuyorum onunla…
Hisleri daha da kabarıyor her gün…
Her gün…
Seni dinliyorum tek tek…
Gece ay senin için yükseliyor, senin için parlıyor…
Şarkılar senin için çalıyor…
Oturuyorum…
Oturuyoruz Hasretimle…
Sohbetimiz saatlerimizi alıyor…
Gözlerin beni…
Ha gözlerin demişken;
Gözlerinden başlıyoruz söylenmeye…
Sonra sözlerinden…
Hasretimi yatıştıramıyorum!
Konuştukça yerinde duramıyor…
Konuştukça yerinden kalkamıyor…
O gözlerinde…
O gözlerinde eziliyor…
Sözlerine cevap bulamıyor…
Bense hala konuşuyorum….
O beni dinliyor…
Dinlerken kayboluyor sanki…
Hasretim!
Hasretim nereye gittin?
Daha hislerimden bahsedecektik…
Onun içinde kızacaktık ona…
Bir an yutkunamadım.
Elim, ayağım…
Yalnızım yine sanırım…
Sanki kalbim bir an beni dürttü…
Hasretim!
Sen niye oraya gittin?
Kalbimle dost olursan nasıl yaşayacağım?
Nasıl dayanmalıyım şimdi?
İkinizi nasıl sakinleştireyim, nasıl yatıştırayım ki?
Hasretim kalbimle oturmuş yan yana…
…
Şarkı bitti…
Tan zamanı gelmiş…
Ay’ da kendini güne, aydınlığa bırakmış…
Ne mi yaptım?
Hasretimle konuştum bu gece…


KÜBRA GÖK