Neredeyse otuzuma geldim.
Yaş aldım, lakin yol alamadım kendimden bir arpa boyu uzağa.

Vicdan azaplarınızı, çıkarlarınızı, göstermelik ebeveyn tavırlarınızı, güya hep yanındayım cakalarınızı, duygu sömürülerinizi, dilinize pelesenk olmuş lakin içinize zerre kadar işlememiş Allah korkunuzu, aldanmışlıklarınızı, yalnızlıkla gösterdiğiniz dost canlısı gerçekte akrep kıskacı samimiyetlerinizi, zıkkımın kökünü, ebenizin körünü, canınızın cehennemini derleyip toplayıp defolunuz.
Sessizdim, her şeye pekiydim, çocukça güler geçerdim. Bu yüzden aptal, kör maymun bellediniz. Kilolarımla dalga geçtiniz, kalabalıklarda ötelediniz, elimden geleni göz ardı ettiniz. Hayatımı dikip elime verdiniz az biraz ayıkınca nankör dediniz, sesim çıktıkça menfaatçi, gidince hayırsız ettiniz...
Okumakla adam olunamadığı gibi doğurmakla da ana olunmuyor öğrendim, ama öğretemedim bir türlü.

Otuzuma geldim neredeyse...
Ve benden nefret pompalayan bir kalple işleyen hırslı bir beyin yarattınız şimdi bu halim zorunuza mı gidiyor?
Hıh harbiden komiksiniz...

Bu arada merhaba ben Suna, yirmi dokuz yaşındayım, bunca zaman bu kadar yalana nasıl inandırıldığım değil neden inandığımı sorguluyorum, birkaç aydır aynı düşünceyle uyanıyorum içler acısı bir suretle yüzleşmek her sabah ne demektir bilemezsiniz. Hiçbir şeyden tat alamamak, aklınızdaki sorulara cevap bulamamak, kimseye ve hiçbir şeye inanamamak ne kötü tahmin edemezsiniz.
Haleti ruhi-yem ülkem gibi bombok şu sıralar gittikçe kendime gömülüyorum, annemden daha çok nefret ediyor, babamı özlüyor, daha az yazıyorum. Özetle hepinizi tanıdığıma çok pişmanım.

Off! Bu şehrin bu hali var ya yemin ederim öldürüyor beni.

Bir kadeh şarap sonrası kendini asan filinta, ben anlıyorum aslanım seni… Anlıyorum!

Mümin Sarıkaya- Hayat buraya bırakıyorum bir ara belki dinlersiniz…

Suna GÜLSOY