Yorgun düşüyor insan kendiyle girdiği savaşlardan...
Ve ben kaybetmekten çok yoruldum. En çokta ruhum... ruhum epey kırışmış durumda.

Bazen o kadar kaybediyorum ki kahkahalar atıyorum. Korkuyorum çünkü. Zayıf olduğumu kabul edersem daha çok zayıf olurmuşum gibi geliyor. İnsanın kendi gölgesiyle ettiği kavgadan daha çok ne yorabilir benliğini?
Varsa söyleyin ben daha fazlasını bilmiyorum. Ben artık hiç bir şey bilmiyorum. Ben çözemiyorum, çözmek istemiyorum.

Ve şimdi yeniden, en dik, en şeffaf halimle meydan okuyorum önüme konulan yaşama...
İçimdeki cam kırıkları her adımda daha çok batıyor olsa da...

"Güzelleş be oğlum ölene kadar hayattasın" sesi yankılanıyor...
Ben güzelleşiyorum, ben yürüyorum, ben herkesten cayıyorum.
Çünkü "bağlanmazsan hiç acımaz canın." demişlerdi.
Elimde bir makasla var olan her türlü bağıma saldırıyorum deliler gibi.
Şimdi ben hepinize susuyorum...