Sevgili Dostum,

Herkes uyurken gecenin yalnızlığına şahit oldunuz mu? Hayattan bir dakika çalmak için derin nefesler çektiniz mi içinize? Bu huzur denen şeyse, ismi sessizlik ve yalnızlığın birleşimidir. Bunları düşünürken başınızı kaldırıp gökyüzüne bakın. Baş döndürücü bir derinlik hissi ruhunuzu saracak eminim.

Ben bunların her birini tecrübe ederken zihnimin içinde ne kadar küçük olduğumuz fikri yankılandı. Sizce gökyüzünün bu denli uzak oluşu bunları hatırlatmak için mi?

Dostum, bunca yalnız olmasaydık arşa daha mı yakın olurduk? Bulutları avuçlarımızda hissetmek çocukça hayallerimizden bir yanılsama mıdır?

Şimdi rüzgarın sadece esmek için fısıldadığı bir tepede kısacık hayatlarımızın ne kadar karmaşık olduğunu düşünüp gülümsüyorum.

Belki de bir gün doğumunu daha görebilmek için bunca uğraşımız. Söyleyin o halde ne için sevinmez karanlık ruhlarımız, gün ışığının hüzmeleri yüzüne vurunca. Hep fazlasını isteyen benliğimiz bir adım daha atıp güneşe dokunsa bu arayışımız son bulur mu? Bir son var mı bizim için? Yorgunluğumuzu yoldaş edip dinlenebileceğimiz bir gamze çukuru…

Gecenin karanlık yorganına sarılıp huzur ile gözlerimizi kapatabilecek miyiz?

Bu satırları yazarken sitemlerinizi duyabiliyorum sevgili dostum. Şikayet ettiğim karmaşa ruhumdan süzülüp mürekkebe bulaşıyor. Bana kızmayın. Şair ruhum geceyi karanlık olduğu için gece, gündüzü aydınlık olduğu için gündüz kabul edemiyor. İkisi arasında silik bir çizgi gibi savruluyorum.

Biraz siyah biraz beyaz, gri buğusu gibi düşüncelerim. Ne olur beni yadırgamayın!



Nihal EMRE